جديد محبوبا
موبائيل کي هٿن ۾ ڦيرائيندي چيائين، “سُٺو ٿيو جان ڇُٽي!. خرچ ٽڪو ڪونه ڪندو هو رڳو مڙس کي عشق جو شوق هو. وڏا شعر پيو پڙهي ٻُڌائيندو هو. ان ڀُوڪ کي ڪير سمجهائي ته تنهجي شاعري سان گُل احمد جي برانڊڊ لون ۽ ڪاٽن ناهي ايندي ۽ اسٽائلو جا پرس ۽ شوز ان گسيل ڦٽل شعرن سان ناهن ايندا. ان ڍڳي کي ته اها خبر به نه هئي ته باڊي اسپري جا گهڻا برينڊ آهن. هي ته بيوٽي پارلر کان به اڻ واقف هو ان کي ڪير سمجهائي ته نيل پالش آئون هزارن جي وٺندي آهيان. ٻُڌ هڪ دفعي چيومانس مون کي “لِلي” جو برينڊڊ بريزر کپي ته ريڙهي تان رنگيلو رٻڙ وارو وڃي وٺي آيو. هڪ دفعا لِپ ڪِس ڪئي مانس ته منهنجي لِپسِٽڪ چپن تي لڳي ويس جنهن کي زبان سان چٽيندي چيائين واهه جو ڪيڪ هو شٽ يار شينا صفا گڏهه هو ڪو. اڙي هڪ بُکيو ٻيو نالو ڏکيو ٻه ڪتاب لکيو ڪڇ ۾ کنيو وتندو هو هاهاهاها”.
“نينا” شينا سان تاڙي ملائيندي ٻڌائيندي پئي وئي، “اڙي ٻُڌ هڪ دفعي چيومانس هل ته هلون مِرچي 360 تي ته خبر ٿئي ڇا ٿو چوي؟. مرچون ته اسان وٽ ٻن قسمن جون ٿينديون آهن هڪ لونگي ڳاڙهيون ٻيون وري ڊگهيون هاهاهاها........”.
شينا، “ڪُجهه ڪئيي به يا نه؟”.
“اڙي هڪڙي دفعا ائين ئي ويجهو ڪيومانس ته ٽنگون ڏسي وات گودو هڻي ويس چئي تنهنجي ٽنگن تي وار ناهن اهو ڪيئن ۽ ڇو؟. اڌ ڪلاڪ سوال ڪندو رهيو مون به پري ڪندي هيئر رموور کڻي ڏنومانس ۽ چيومانس هڻي ڏسجان هاهاهاها”
“يار نينا تو ويچاري جي دل توڙي ڇڏي!”.
“هاهاهاها سُٺو ٿيو نه!، هاڻ هڪ ٻيو “ڪتاب” لکندو شاعري جو........
***