ڀاڙيو
ههه ههه ههه ههه ههه
هُوءَ پنهنجي مُنهن وڏا ٽهڪ ڏئي کلي رهيو هو. رستي تان ايندڙ ويندڙ ماڻهوءَ کيس رحم ڀريل نظرن سان ڏسي رهيا هئا ته ڪي وري حقارت واري نظر سان پر هُن تي ڪوبه اثر نه پئي پيو هو لڳاتار ٽهڪ ڏئي کلي رهيو هو.
هُن جا ٽهڪ اچانڪ لُڙڪن ۾ تبديل ٿي ويا ۽ هُو زور زور سان دانهون ڪري روئڻ لڳو. هڪ دفعو ٻيهر ماڻهن جو ڌيان هن جي طرف ويو، وري ڪي ماڻهوءَ کيس رحم جي نظر سان ڏسڻ لڳا ته ڪي وري حقارت سان!!.
روئندي روئندي هُو اچانڪ ماٺ ٿي ويو ۽ زور سان رڙيون ڪرڻ لڳو ۽ چوڻ لڳو، “ها مان “ڀاڙيو” آهيان، مان ڀاڙيو آهيان مون منجهه همٿ ذري به ناهي جو مان پنهنجي سُڪل سِنڌو جي سينڌ سنواري سگهان ها مان ڀاڙيو آهيان ڇو ته مان رڳو حوال ڪندو آهيان، مان رڳو “ف ، ب” تي قواليون ڳائيندو آهيان، ها رڳو وڏا ليک لکندو آهيان، ها مان ڀاڙيو آهيان، مون منجهه وڙهڻ جي قُوت موجود هوندي به مان “خوف ۽ لالچ” جي گهري چادر اوڍي سُمهي پيو آهيان، ها مان ڀاڙيو آهيان ها مان ڀاڙيو آهيان........
***