سيد صبغت الله شاهه اول ( تجر ڌڻي ) رح ، پهريون پاڳارو :
هي سيد محمد راشد روضي ڌڻي رح جي وصال بعد پڳ ٻڌڻ سبب پهريون پاڳارو ٿيو. هن جي ولادت سن 1779ع بمطابق 1193 هجري ۾ ٿي. پنهنجي ڪامل ولي بزرگ والد جي تربيت جي ڇانوَ ۾هي پڻ اهل علم ۽ اهل دانش انسان هو. سندس مسند نشيني کان ڪجهه وقت کان پوءِ سندن ڀاءُ سيد محمد ياسين شاه مطالبو ڪيو، ته مونکي به خانداني تبرڪات مان ڪو حصو ملي. حضرت پيرسائين روضي ڌڻي کي افغانستان جي حاڪم زمان شاه بن تيمور سندن علمي خدمتن کان متاثر ٿي هڪ جهنڊو تحفي طور ڏنو. انهي جهنڊي جو رنگ سائو هو ۽ مٿس سوني تند سان ڪلمون پاڪ لکيل هو، اهوسندس مطالبي تي پير ياسين شاهه کي ڏنو ويو، ان بعد حضرت پيرسائين روزي ڌڻي جو خاندان ٻن حصن ۾ تقسيم ٿيو، هڪڙا پڳ وارا يعني پاڳارا ۽ ٻيا جهنڊي وارا. لڪياري جي بجاءِ هاڻي سندن خاندان پيرسائين محمد راشد روضي ڌڻي جي نالي پويان راشدي خاندان سڏجڻ لڳو.
انهي زماني ۾ پنجاب جي سک حڪومت جي حڪمرانن جي سنڌ تي حملو ڪري مٿس قبضو ڪرڻ جي نيت هئي. جنهن کي محسوس ڪندي، هن وطن دوست انسان جي دل ۾ وطن جي ويري سک حڪومت کي ڪمزور ڪرڻ جو خيال پيدا ٿيو. اهوئي سبب هو جو جڏهن 24 جون 1826ع تي سکن خلاف جدوجهد ڪندڙ سيد احمد بريلوي وٽس مدد لاءِ آيو، ته هن سندس ڀرپور مدد ڪئي. هن پنهنجي مريدن کي منظم ڪرڻِ شروع ڪيو. جيئن سنڌ تي ايندڙ هر ڏکئي وقت ۾ سندس مريد ڪو عملي ڪردار ادا ڪري سگهن. اها ڳالهه پير صاحب جي وطن دوستي ۽ عملي ڪردار جو هڪ زنده ثبوت آهي. جيڪا ڳالهه پير صاحب جي دور انديشي جو مظهرپڻ آهي.
پير صاحب پوري زندگي جماعت کي منظم ڪرڻ کانسواءِ پنهنجي وطن دوستي سان سنڌ تي آيل هر مصيبت کي پنهنجي دور انديشي سان ٽارڻ جي ڪوشش ڪندا رهيا. اها ٻي ڳالهه آهي ته انهي وقت جا ناعاقبت انديش سنڌ جا ٽالپرحڪمران انگريزن جي وڇايل لالچن جي ڄار ۾ ڦاسي خود هڪٻئي لاءِ کڏون کوٽيندا رهيا. مگر پيرصاحب جو ڪردار تاريخ جو مياري ناهي. سنڌ جي هن عاشق ۽ انتهائي دور انديش انسان 8 فبروري 1831ع بمطابق 6 رمضان 1246هه ۾ هن فاني جهان مان لاڏاڻو ڪيو. سندس وفات بعد پير علي گوهرشاهه “اصغر“ کي پڳ ٻڌائي ويئي