ڪاليداس (400ع)
سنسڪرت جو شاعر ۽ ڊراما نويس، چندر گپت II ڪمار گپت I جي دؤر ۾ شهرت حاصل ڪيائين. (375ع کان 450ع تائين) هندستان جي درٻاري تهذيب ۾ چوٽيءَ تي هيو. هن جا ڪل ڇهه ڪتاب آهن، جنهن مان پهريون ڪتاب ”ميگھه دت“ (اهو بادل جيڪو پيغام رسائي) آهي، جنهن ۾ هندستان جو فطري منظر نهايت ترنم سان چٽيو ويو آهي ۽ سنسڪرت جي ساهتيه جا ٻه وڏا رزميه نظم ”ڪمارا جو ڄم“، جو شوِ ۽ پاروتيءَ جو پيار ۽ انهن جي پٽ يُڌ جي ديوتا ڪمارا جي باري ۾ آهي. ٻيو ”رگھو ونش“ جو رگھو ڪُل جي باري ۾ آهي ۽ جنهن جو اتساهه هن کي رامائڻ مان مليو. ڪاليداس جي ناٽڪن ۾ مالا ۽ وڪا ۽ اگني مترا درٻار جي پيار جي طور طريقن جي باري ۾ طربيه نظم آهن. وڪرم اُروشي ۾ پراڻي پيار جي ڪهاڻي پُرو راواس ۽ اُروشي جي باري ۾ آهي. هن جو شاهڪار جنهن کي گوئٽي به ساراهيو آهي، سو شڪنتلا آهي، جنهن ۾ دشينت نالي هڪ راجا پِٽ جي اثر هيٺ پنهنجي زال کي وساري ٿو ڇڏي، ۽ آخر ۾ هن کي پنهنجي منڊي ڏسي سڃاڻي ٿو. مون پنهنجي نثر ۽ نظم ۾ بار بار ڪاليداس جو ذڪر ڪيو آهي. منهنجي نظر ۾ هن ننڍي کنڊ جا ٽي وڏي ۾ وڏا شاعر ڪاليداس، ڀٽائي ۽ ٽئگور هيا.