ساهه ٿو سُرڪي سُٺا ڪپڙا هُجن،
عيد تي منهنجا ابا ڪپڙا هُجن.
من چوي ٿو حال ميرا ڌوپجن،
ڪاش مون وٽ ڀي اڇا ڪپڙا هُجن.
ديد آ تنهنجي ئي اوبر جي مٿان،
ڏي اميري جي لٿا ڪپڙا هُجن.
ياد ئي ناهي غريبيءَ کي ڪڏهن،
وقت جي حاڪم ڏنا ڪپڙا هُجن.
ٿان پورو ئي لڳي ٿو ٿورڙو،
هو وڏيرو آ وڏا ڪپڙا هُجن.
ڪهڙو هي احساس آهي آدمي،
روز قبرن تي ڪٺا ڪپڙا هُجن.
غم غريبيءَ جا لکڻ جي جوش ۾،
ائين لڳي ٿو ڄڻ جليا ڪپڙا هُجن.