جھُرندڙ اکين جي رستي ۾ دل جو تباهه رُتبو هو،
سائي حيات نَم ٿي وئي جنهن ۾ اٿاهه جذبو هو.
يادون کڻي اڱڻ لَهندو چوڏهين جو چنڊ هِن ڀيري،
چاهت جون چانديون کيڙي مجنون ٿي ڪنهن سان مِلبو هو.
مَن سان ته مون قبوليو هو، دلبر جي هر قباحت کي،
ليڪن وفا جي بدلي ۾ هُن وٽ جفا ئي مَخبو هو.
گِرجا گھرن ۽ مندر تي هٿيار ساڻ پهرو آ،
اُجري پکين جي ٽولين کي مينار منجھ ته ڏسبو هو.
يادن جا جُھول اُڇلي ڪنهن پاڻي ۾ خيال پوريا هَا،
ڪنهن جي اُداس جيوَن جو وهندڙ نديءَ تي خطبو هو.