سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت پاران :
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي نئون ڪتاب ”پارسائي جون حدون“ نئين ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر امداد سولنگيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
امداد سولنگيءَ جي هِن پهرين شعري مجموعي “پارسائي جون حدون” ۾ انساني صحيفن جي لتاڙ خلاف آواز سميت اکين جو رستو چيري دل ۾ گھر ڪري ويندڙ محبتي مايا جو سمنڊ موجود آهي، جنهن ۾ پيار ۽ پريت جون لهرون عشاق دلين جي قافلن کي ٿڪاوٽ جي صورت ۾ گھاٽي ڇانوري جو احساس ڏيارين ٿيون.
هي ڪتاب سمبارا پبليڪشن حيدر آباد پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پياري دوست ساجد سنڌيءَ جا جنهن سمبارا پبليڪيشن پاران ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي، قرب امداد سولنگيءَ جا جنهن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
( احساسن جو ميڙ) پنهنجي پاران
رومانيت، مزاحمت ۽ سماجي سطح جو هڪ سٺو شاعر
سنڌي شاعري جي افق تي اُڀرندڙ ستارو
نعت رسول مقبول صه مدني مٺي جون ڳالهيون
سادگيءَ جو پاند پيارا ڪيئن ڇڏيون،
جيت کان اڳ هار ڏيندو پاڻ کي،
هي منهنجو من ڀي ڪيڏو بي چيو آ،
زندگي هر موڙ تي پئي غم رکي،
تو زمانا درد کي جھاڳيو نه هو،
سونهن ليئو گھٽي منجهه پاتو هيو،
مٽي ماڳ مانجھي لَڏن ٿا پيا،
ڪيئن چوان ڪنهن دشمني جو وار هو،
لوڪ سمجھي ٿو سادگي تنهنجي.
درد جو اِتهاس پنهنجي زندگي،
اڄ اُٿي لهرن ۾ اهڙي موج ، آ،
ڪونج کي ڪارو ڪري الزام ڏئي،
ڪو اثر ڪِين هو دل جي ،اظهار ۾،
هُن جواني تي جبر ڏاڍو ڪيو،
پوئين رات پَهر ڪنهن پاري،
ڪنڌ ٽوڙِي ڪات ارپيندا رهيا،
ڪِين ٿي منزل ملي بي راهه کي،
جيءُ سان جھيڙي ٿڪجي پيو هان،
هو نه درد جو قِصو هي مختصر،
گهاءُ ڏيئي گھاءُ کي گھرو نه ڪر،
عشق افسانو هُيو پر ياد هو،
آخري من گام تائين گڏ هلو،
خاموش طبيعت آ ڪو شور نٿا چاهيون،
رکان اکين تي حضور تنهنجا،
ساهه ٿو سُرڪي سُٺا ڪپڙا هُجن،
تون چوين ها مُرڪ کي پاسي رکي،
دل سان ڏنو تو دلربا درجو عجيب هُو،
لڙڪ لاڙي خواب چُمندي ڪيترا،
دربَدر نيڻ ڀٽڪن ٿا هر پل مٺي!
گلابن جي خوشبو خزان وئي اُکيڙي،
مئڪشي ۽ مئه خانو به نڪتو اچي،
هوءَ سڳي جي لوڏ ۾ آئي کڻي،
نيڻ بَرسيا ڳالهه ڪائي ياد پئي،
لڙڪ ڇاڻي آس ميڙيندو رهيو،
ساهه ٿو ٻڏندو رهي بي ساهه ٿي،
هوند حياتي غم هئي ساري ،اڄ تو مرڪي حال ڏنو،
پنهنجو ڇا پر غير به ڪونهي،
ائين لڳي ٿو ميگهه اوهان جي ٿر تي ترسڻ چاهي ٿو،
چند لمحن جي چاهت کڻي ٿا اچو،
حادثن جي لهر ۾ رهون ٿا پيا،
رمز انهيءَ ۾ خود کي ڪاهيون آءُ وَري،
ڪيئن چوان پنهنجو قِصو هو عام ڪو،
واسطا ٽوڙي ،جدا ٿيندو ويو،
چاندي چاندي ،وار جواني ڪاڏي وئي،
تون اڃان ڪنهن خواب جو پيڇو ڪندين،
ڏسي جي مُرڪي ته ڳالهه بڻجي،
جا نه جيئان تو ڪاڻ حياتي،
من ۾ ماتم سئو برپا من ڇا سمجھان،
اکين ۾ اُداسي جو عالم ڏِسي،
چئه مَن! ڪنهن کي چاهيون هاڻي،
هِن جواني جون سڀئي مَستيون ڦُري،
ناچڻي جا ناز روئن ٿا پيا،
واهه! اوهان جي ياري نڪتي،
مان جيئان مَن زندگيءَ سان ٺاهه ٿئي،
دل انهي احساس کان آري نه ٿئي،
درد دل ۾ اچي هاڻ ديرو ڪيو،
پنڌ اُگھاڙا پير وفا جي رستي ۾،
عيش عِشرت جا ماڻهن به اوٿر رکيا،
هِن ڦُوهه جواني جو ارمان پيو ،ڳاري،
درد کان آجو ٿيڻ جي آس تي،
ڪا دوا ڪانه ٿي درد وڌندا ويا،
ڪوته اچي هي جاڳ اسان جي ننڊ ندي جي ڪُن ۾ لاهي،
جھُرندڙ اکين ۾ ڪيڏو لڙڪن جو قافلو آ،
رڳو جي لڙڪ ويهي لاڙجن هَا،
گُگهه نظر ڪو انت ، لَهي هَا،
مڃان ٿو مُجرم اڳي ئي آهيان وري نئين ڪا ،خطا ٿيڻ ڏي،
اسان کي هِت جيئڻ جي ڪا اُميد يار ڏئي وڃو،
وفا ۽ ڀَرم جو مان ڪنهن کي ٻُڌايان،
هر گھڙي ظُلمتن جي ٿي ڪاهي هِتي،
هيڪلاين جو سفر سهنجو نه هو،
برباد حسرتن جا لاشا نه تو ڏِٺا هِن،
نه جيون ۾ ڪو سُوجھرو ٿو سُجھي،
ڪونه ساري ٿو جھان جي ڪا خوشي،
ائين گر اوهان جي عنايت رهي،
جھُرندڙ اکين جي رستي ۾ دل جو تباهه رُتبو هو،
درد جو درمان جيڪر ٿي پوي،
پياري بابا سائين جي نانءٌ......
ڊسمبر درد ٿيندو ويو......
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
