اسان جو من اڪيلو آ.....
ڏٺو تو ڀي پرين ڪونهي،
اکين مان درد ڇاڻيون ٿا،
ملڻ جي روپ ۾ جيڪا،
رکي آ مرڪ مصنوعي،
چپن جي اُوٽ ۾ اُڻتڻ،
صدا خاموش پئي ڀٽڪي،
وفا جي چيچ پڪڙي آ،
مگر ڪو حوصلو ڪونهي.
ڀَرم ڪيئي ڀُريا آهن،
هِتي ڪو ڀَر جھلو ڪونهي.
ڏهاڙي زرد لمحن جو،
پهر ڪَٽڻو پيو آهي.
ڪِٿي ڪنهن دهوپ جي آڏو،
ته آنچل ڪونه اُوڍيو آ،
پري ٿيو دلبرين کان هي،
اسان جوروح ساڳيو آ.
فقيري ضبط آ پنهنجو،
مگر ٽوڙڻ نٿا چاهيون.
ڏِسون ٿا درد کي سامهون،
وري خواهش ستائي ٿي.
کلڻ جي آرزو هر هر،
روئڻ تائين رسائي ٿي.
ذهن جي کوج ۾ هاڻي،
نراسايون نٿيون گهٽجن.
زمانو روز محفل ۾،
ڀري ٿو جُھول مُرڪن جا،
نٿو آڇي ڪوئي محفل.
اسان ويران ڀٽڪون ٿا.
اميدن جا کڻي لاشا،
هتي هر روز سڏڪون ٿا.
اڪيلو چنڊ ڀي ناهي،
اڪيلي رات ڀي ناهي.
اڪيلو آ ته هِن جڳ ۾،
اسان جو من اڪيلو آ.