فتنو فساد جاڳي پيو،
توبهه تضاد جاڳي پيو.
غربت عيان ڏسي تنهنجي،
آخر جواد جاڳي پيو.
جيجل هٿن سان کارايو،
ساڳيو سواد جاڳي پيو.
سوچو لٿيون بحر ٽوڙي،
هوڏانهن نقاد جاڳي پيو.
پنهنجي ملڻ جي موقعي تي،
ويڙهو جلاد جاڳي پيو.
شاعري
پارسائي جون حدون
”پارسائي جون حدون“ نئين ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر امداد سولنگيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. امداد سولنگيءَ جي هِن پهرين شعري مجموعي “پارسائي جون حدون” ۾ انساني صحيفن جي لتاڙ خلاف آواز سميت اکين جو رستو چيري دل ۾ گھر ڪري ويندڙ محبتي مايا جو سمنڊ موجود آهي، جنهن ۾ پيار ۽ پريت جون لهرون عشاق دلين جي قافلن کي ٿڪاوٽ جي صورت ۾ گھاٽي ڇانوري جو احساس ڏيارين ٿيون.
- 4.5/5.0
- 5247
- 923
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- امداد سولنگي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- ڪتاب نمبر 51
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- ( احساسن جو ميڙ) پنهنجي پاران
- رومانيت، مزاحمت ۽ سماجي سطح جو هڪ سٺو شاعر
- امداد سولنگي جو تعارف
- سنڌي شاعري جي افق تي اُڀرندڙ ستارو
- تاثر: ايوب کوسو
- تاثر: عجب شيخ
- تاثر : رُخسانه پريت
- غزل
- نعت رسول مقبول صه مدني مٺي جون ڳالهيون
- دعا
- سادگيءَ جو پاند پيارا ڪيئن ڇڏيون،
- جيت کان اڳ هار ڏيندو پاڻ کي،
- لڳي جي لوڙ آهي زندگي ۾،
- ايڏو مخلص ناهيان مان پر،
- هي منهنجو من ڀي ڪيڏو بي چيو آ،
- نينهن نويلو چانڊوڪي سان،
- زندگي هر موڙ تي پئي غم رکي،
- تو زمانا درد کي جھاڳيو نه هو،
- سونهن ليئو گھٽي منجهه پاتو هيو،
- مٽي ماڳ مانجھي لَڏن ٿا پيا،
- ڪيئن چوان ڪنهن دشمني جو وار هو،
- خيال چمڪن ٿا رات ڪاري آ،
- لوڪ سمجھي ٿو سادگي تنهنجي.
- هلي اچي ٿو هوا جو سُڏڪو،
- من جي متن جي ڳالهه ڪر،
- وري وري ٿيو ،وصول دل کي،
- درد جو اِتهاس پنهنجي زندگي،
- اڄ اُٿي لهرن ۾ اهڙي موج ، آ،
- ڪونج کي ڪارو ڪري الزام ڏئي،
- ڪو اثر ڪِين هو دل جي ،اظهار ۾،
- هُن جواني تي جبر ڏاڍو ڪيو،
- پوئين رات پَهر ڪنهن پاري،
- رستا سڀ ويران لڳن ٿا،
- مڪتب ڏي ڪو ٻار وڌيو پئي،
- ڪنڌ ٽوڙِي ڪات ارپيندا رهيا،
- ڪِين ٿي منزل ملي بي راهه کي،
- جيءُ سان جھيڙي ٿڪجي پيو هان،
- هو نه درد جو قِصو هي مختصر،
- گهاءُ ڏيئي گھاءُ کي گھرو نه ڪر،
- عشق افسانو هُيو پر ياد هو،
- لُڙڪ لَٽي ويا ماڻا سارا،
- آخري من گام تائين گڏ هلو،
- خاموش طبيعت آ ڪو شور نٿا چاهيون،
- رکان اکين تي حضور تنهنجا،
- ساهه ٿو سُرڪي سُٺا ڪپڙا هُجن،
- تون چوين ها مُرڪ کي پاسي رکي،
- دل سان ڏنو تو دلربا درجو عجيب هُو،
- لڙڪ لاڙي خواب چُمندي ڪيترا،
- دربَدر نيڻ ڀٽڪن ٿا هر پل مٺي!
- گلابن جي خوشبو خزان وئي اُکيڙي،
- مئڪشي ۽ مئه خانو به نڪتو اچي،
- هوءَ سڳي جي لوڏ ۾ آئي کڻي،
- نيڻ بَرسيا ڳالهه ڪائي ياد پئي،
- لڙڪ ڇاڻي آس ميڙيندو رهيو،
- ساهه ٿو ٻڏندو رهي بي ساهه ٿي،
- هوند حياتي غم هئي ساري ،اڄ تو مرڪي حال ڏنو،
- تعبير پُڇن ٿا نيڻن ۾،
- پنهنجو ڇا پر غير به ڪونهي،
- هي دل مون جيڪا ڌاري آ،
- حرص حوَس کان ڏرندو ناهي،
- ائين لڳي ٿو ميگهه اوهان جي ٿر تي ترسڻ چاهي ٿو،
- تيز رهندو تار رهندو،
- چند لمحن جي چاهت کڻي ٿا اچو،
- حادثن جي لهر ۾ رهون ٿا پيا،
- رمز انهيءَ ۾ خود کي ڪاهيون آءُ وَري،
- ڪيئن چوان پنهنجو قِصو هو عام ڪو،
- وقت وڃائي نڪري ويو آ،
- واسطا ٽوڙي ،جدا ٿيندو ويو،
- سانڍي هيڏا ،سور حياتي،
- چاندي چاندي ،وار جواني ڪاڏي وئي،
- تون اڃان ڪنهن خواب جو پيڇو ڪندين،
- ڏسي جي مُرڪي ته ڳالهه بڻجي،
- جا نه جيئان تو ڪاڻ حياتي،
- من ۾ ماتم سئو برپا من ڇا سمجھان،
- اکين ۾ اُداسي جو عالم ڏِسي،
- چئه مَن! ڪنهن کي چاهيون هاڻي،
- هِن جواني جون سڀئي مَستيون ڦُري،
- ناچڻي جا ناز روئن ٿا پيا،
- نگاهه سجدو نماز ڪونهي،
- واهه! اوهان جي ياري نڪتي،
- مان جيئان مَن زندگيءَ سان ٺاهه ٿئي،
- دل انهي احساس کان آري نه ٿئي،
- درد دل ۾ اچي هاڻ ديرو ڪيو،
- پنڌ اُگھاڙا پير وفا جي رستي ۾،
- عيش عِشرت جا ماڻهن به اوٿر رکيا،
- هِن ڦُوهه جواني جو ارمان پيو ،ڳاري،
- درد کان آجو ٿيڻ جي آس تي،
- ڪا دوا ڪانه ٿي درد وڌندا ويا،
- ڪوته اچي هي جاڳ اسان جي ننڊ ندي جي ڪُن ۾ لاهي،
- ڏور ڀڄي ٿي ،ڏر کان جيڪا,
- جھُرندڙ اکين ۾ ڪيڏو لڙڪن جو قافلو آ،
- خواب ڳوڙهن ۾ هاڻ ڳايو آ،
- رڳو جي لڙڪ ويهي لاڙجن هَا،
- گُگهه نظر ڪو انت ، لَهي هَا،
- ڏاڍ ڪڙڪيو آ ٿرٿلو آهي،
- مڃان ٿو مُجرم اڳي ئي آهيان وري نئين ڪا ،خطا ٿيڻ ڏي،
- فتنو فساد جاڳي پيو،
- اسان کي هِت جيئڻ جي ڪا اُميد يار ڏئي وڃو،
- دنيا دين ڌرم کي ٽوڙي،
- وفا ۽ ڀَرم جو مان ڪنهن کي ٻُڌايان،
- هر گھڙي ظُلمتن جي ٿي ڪاهي هِتي،
- طرحي غزل
- هيڪلاين جو سفر سهنجو نه هو،
- دل کي ڏي دلجاءِ مسافر،
- عرض آ، انسان بخشيو،
- برباد حسرتن جا لاشا نه تو ڏِٺا هِن،
- نه جيون ۾ ڪو سُوجھرو ٿو سُجھي،
- ڪونه ساري ٿو جھان جي ڪا خوشي،
- ائين گر اوهان جي عنايت رهي،
- رَمتو جوڳي راڳ اکين ۾،
- جھُرندڙ اکين جي رستي ۾ دل جو تباهه رُتبو هو،
- درد جو درمان جيڪر ٿي پوي،
- نظم
- انسانيت تي داڳ
- خواب ڪنوارا
- اسان جو من اڪيلو آ.....
- انتظاري
- پنهنجي شهر تي
- وساريان ڪيئن ڀلا توکي!!!
- ممتا جي ڳوڙهن مٿان نوحا
- پياري بابا سائين جي نانءٌ......
- ڊسمبر درد ٿيندو ويو......
- ڪنگڻ جي رقص جهڙو ٿي!
- داڳ لڳو هو دامن تي....!
- وائي
- توبنا تون پاڻ چئو،
- حياتي قرض لاهي ٿي،
- پياسي نگاهه کي پَسي
- زندگي هئي بار،
- پنهنجي قربن ڪاڻ
- ڪري ڪونج قطار،
- ايڪي پيار محبت واري،
- تو بنا تون ڏَس کڻي،
- وقت ويهي ڇو وڃايون،
- رات اڪيلائي کي ميڙي،
- بئڪ ٽائيٽل
توبهه تضاد جاڳي پيو.
غربت عيان ڏسي تنهنجي،
آخر جواد جاڳي پيو.
جيجل هٿن سان کارايو،
ساڳيو سواد جاڳي پيو.
سوچو لٿيون بحر ٽوڙي،
هوڏانهن نقاد جاڳي پيو.
پنهنجي ملڻ جي موقعي تي،
ويڙهو جلاد جاڳي پيو.