انسانيت تي داڳ
هي دُشمن روز ڪا خوشبو لتاڙي،
گلن جي کيت مان گذري وڃن ٿا،
خدا جي سونهن جو انڪار تاڻي،
هي منڪر ڪوڙ تي ڪيڏو ڪِرن ٿا،
صبح جي ماڪ قطرن کي ڦُلوڙي،
هوا کي سوز ٿا ارپي وڃن هو،
پکين جي لات ۾ گوليون وسائي،
اَلم ڪو روز ٿا ارپي وڃن هو،
ڀلا معصوم جذبن جو ترانو،
ڪنهين دُشمن اکين کي ڪيئن سُڃاڻي،
ڊڄي ڇا موت کان بندوق ڇاهِي؟
اڃان بي سمجھ هو بي خوف آهي،
مگر هو جانور جي رُوپ ۾ ٿي،
گھُرن ٿا خون هارڻ مقتلن ۾،
هُو جن جو دين ۽ ناهي ڌرم ڪو،
هو جيڪي لوڪ جا دشمن بڻيا هِن،
اِهي مون سڀ ڪمينن ۾ ڳڻيا هِن.
هُو جيڪي بَم ڪتابن ۾ رکن ٿا،
هُو جيڪي ٻار کان جَيون کسن ٿا،
اُهي انسانيت تي داڳ آهن.
اُهي انسانيت تي داڳ آهن