ڏسي جي مُرڪي ته ڳالهه بڻجي،
فقير دل جو ڀي حال بڻجي.
نظر جا سجدا ڪندو رهان ٿو،
حسن جي پوڄا ڪمال بڻجي.
جناب نظرون مٿي کڻو ڪجھ،
غزل غزل هي خيال بڻجي.
چيو پئي دلڙي دُکي هرڻ جو،
ڪنهن شير آڏو اُڇال بڻجي.
اي منهنجا مالڪ مهر اوهان جي،
بُکي بدن جي ڪا ڍال بڻجي.
حيات هر هر اسان جي سامهون،
اهو ئي اُوکو ٿي سوال بڻجي.