ڪيئن چوان پنهنجو قِصو هو عام ڪو،
ڪيئن گذاري تو بنا ٿو شام ڪو.
ورِد جاري تنهنجي ئي آ نانءُ جو،
پل به ناهي تو بنا آرام ڪو.
مان رهان مدهوش جيڪر عمر ڀَر،
يار نيڻن سان پياريو جام ڪو.
مسرتن جا گل سمورا ويا ڇڻي،
زندگي جي پيو لُڏائي لام ڪو.
خودڪشيون محبوب ٿينديون ٿيون وڃن،
روز ڏي ٿي مُفلسي ماتام ڪو.
زرد آهن خواب کان خالي اکيون،
هاڻ ٿيو آ نيهن ۾ ناڪام ڪو.