ارپنا
مير محمد پيرزادو
شاعري
ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ
ڪتاب ”ڪنول ٻُڪ ۾ چنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب سينيئر شاعر مير محمد پيرزادي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. سائين ميرمحمد پيرزادو بيماريءَ جي بستري تي رهندي ”ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ“ جو سپنو سجائيندي جيڪا سحر انگيز شاعري سرجي آهي، سچ ته هيئين سان هنڊائڻ جهڙي آهي، حساس دلين جي ترجماني ڪندڙ سندس ڪوتائن جا انڊلٺي رنگ مختلف صنفن جي روپ ۾ انساني صحيفن جو اهڙو اولڙو پسائين ٿا،
- 4.5/5.0
- 6547
- 990
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مير محمد پيرزادو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- پنهنجي پاران
- هو جيڪو ڪاغان جو قصاگو آهي
- غزل
- رُئڻ ڇو روڪي وري پوءِ لڙڪ لڪندي هارجي،
- تنهنجو مرڪڻ ڪير وِساري، تُنهنجي سڏڪن ساڙيو آهي،
- اهي ڦوهه جوانيءَ جون رنگين شامون، ڏسڻ سان بهارن ٿڌا ساهه ڀريا،
- سونهن جا سنسار ۾ آهي سکيون!
- سچ آ ٽوهه جي ڳر، ڪڙي زهر جيان،
- رات جو ننڊ ۾ اچي سپنا توهان جو ٿا پڇن،
- رات ڪئي ڄڻ اُڀ مٿان ڪا تارن ميناڪاري آهي،
- مون کي تنهنجا سَوَ سينگار به اکڙين ۾،
- ڪوئل جي آ ڪوڪ ڀلي، پر هجي خوشيءَ جِي جي،
- نگاهون کڻي نيڻ اولار سان،
- گلابن جي جھرمٽ ۾ ڀَئونرو ٺهي نئون،
- اداس لمحا، اداس چارا، سوال بنجي اڳيان اچن ٿا،
- مينهوڳيءَ ۾ در کڙڪايو وَر وَر ڪنهن ته اويرو آهي،
- جيئن پرهه کڻي پير،ڪَلي رقص ڪري،
- پٽ جھڙا پير، تپندڙ ڌر تتي،
- چوچڙيون ڏئي چاهتن جا چنگ آ چوري وئي،
- هر نظر ۾ ڄڻ ته اوڳاڇن اُماڙيون ٿيون پيون،
- ڪو به رايو ڪو نه رَکِيُئيِ ڪا رعايت ڇو نه ڪِيَئيِ،
- ڇڏيو جن جيءُ گرمائي اڱڻ ساڳيا اُهي ناهن،
- اڃا چهچ ساوڪ نه آ ٿوهرن ۾،
- ڏيو وارن کي ٿا ڇنڊڪو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي،
- سانوريءَ ڪنهن شام جيان ويڙهي وئي،
- ڪُنگُوٽارن ڪئي ڪا چَههِ، نه ٻوٽو ٻوهَه ٻاريو آ،
- اک نٿو ڪو ٻيو ڀري، جو اک اٽڪي يار ۾،
- توهان جي ئي اچڻ سان سج، توهان سان چنڊ ۽ تارا،
- ڪيهَه ڪڪرن جي ٻُڌي ٿو واءُ ڀي واڪا ڪري،
- ويو سڱر اُڪري ڪنڊيءَ جو، پيو مڃر باقي ڇَڻي،
- ڊهي پيرا ويا آخر، ڳليون ڀي نيٺ مٽجي وِيُون،
- لھي اڀري توهان تي ٿي، مٿان جوڀن نکار آهي،
- اسان ڏي هلي تون اچين اوءِ جي،
- سپون ۽ ڪوڏ پيرن ۾ سمندر جو ڪنارو آ،
- وجھي ٻانهن ۾ ڪولابا، اجھي ها جھومندا آيا،
- گھڙي تي چِٽ ڪنڀر ڪڍيا نه اُلڪو هوس آويءَ جو،
- گلن جي نيڪي وزن ۾ ناهي اهو ته خوشبوءِ جو ڪم آ سارو،
- چوين ٿو، اچان ٿو، اچين ڪو نه ٿو،
- اُڏن ائين ابابيل آڪاس ۾،
- ڪڙي اُڊيڙي ڦٽن مٿان تون ڀلي ڪري ڏس شوق پورو،
- رِڻ اندر رابيل ڦٽندي تو ڪڏهن آهي ڏٺو،
- ڏونگرن جا ڏاڍ ڪيسين هي ڏکيون سهنديون پيون،
- ايترا هي روشنيءَ ۾ رنگ لڪي ڪاڏي ويا،
- جِئين ڪاٺ چيري ۽ ڏاري ڇڏيُئي،
- رهي راند ڪيئن جنهن کي پنهنجي اِٽي نه آ،
- ڏسو مرڪ ڄڻ پئي آ ٽانگر ٽڙي،
- اسان ڏي اچين ڇو نه ٿو تون اڙي!
- سمنڊ-وير ڇاهي ڏٺو چاندنيءَ ۾،
- مور موٽڻ جي ڪري هوءَ ڇيڳري ڇوري نه ٿي،
- ڪري چهل قدمي اندر چِت چُري ٿي،
- تو ته چيو هو، هُوءَ به ايندي ڇو نه اڃا پو آئي آهي،
- سانوڻين ۾ ناءُ سنڌوءَ تي، پور مٿان ٻيو پور هيو،
- اچڻ جا جيئن ئي هليا هواڻا اکين ۾ تيئن ئي خمار ايندو،
- ڦري دنيا وئي آ پر نه آيو ڦير جانِيءَ ۾،
- رنگ شفق سان ڀيٽڻ جھڙو، چپن مٿان جو پان هيو،
- رهياسين پل دنيا ۾ جي، اَجايا يا سَجايا ٿيا،
- دير ٿي ته به ڇا هه پو جي گس هٿن مان ناهه ويو،
- ياد جا تحفا رکيا ٿم ‘لڙڪ، لاڪر’ ۾ پرين!
- ڪنگڻ ٻانهن ۾،ڄڻ ته قيِديءَ ڪڙي آ،
- ڏسو ڪيئن ته منهنجي چِڙِي ٿِي لڳي،
- ائين ڇو آن ٿي پئي اڪن ۽ ڇڪن،
- سامهون تنهنجو ائين گھرُ ٿو اچي،
- ڪو گھڙو، سِيڻَهَه، سندارو ۽ نه ڪو ڪُنَڀُر پڇي،
- گیت
- ساري تنهنجو ساءُ،
- اسان لاٽ ٻاري، ڇڏي رات ڀر،
- جُھڙاليون فضائون به ٿيندين ته ڇا،
- جڳ سمورو جيءَ ۾ آهي،
- مينهن ڪڻين لاءِ،
- تو بن ڪهڙي، عيد ڏياري،
- رات لَڙِيءَ رابيل رُنا ها،
- جيءُ جدائي جھٽيو آهي،
- جنهن جي ڪنهن کي اُونءَ نه پُونءَ،
- ڳيچ مون تنهنجي اچڻ لاءِ ڳوٺ ۾ ڳاتا پرين!
- هُرَلا هلندا نار،
- ڳاءِ وري اڄ ڳاءِ،
- سڪ ساڻ اچي ٿي ساڻِي _
- ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
- پوهه سُڪايا پَنَ اَڪَنِ جا، جيءُ پيو آ جھورو،
- ائين هِيءَ چاندني چوڏس،
- جو سلھاڙي ساهه کي،
- آءُ بسنتي رُت انهيءَ ۾،
- وئي آهه مدت لنگھي پوءِ مس مس،
- خوشبوءِ ڦوڪي ساهه وجھي وڃ،
- نه مٽ ڪو به جنهن جو، نه تشبيهه ڪا_
- تنهنجي ڳولا ڪارڻ رڻ پٽ جذبن سان مون جھاڳيا،
- وَيُسِ ڳالھه سمجھي اها پوءِ پرين !
- ٻيرن ۾ ڀي ٻير پڪا ٿي،
- سونهن پسائي لونءَ لڳائي،
- لڙڪن جي، جو ٻولي سمجھي،
- باهه وڇوڙا شال لَڳيئي، جان جدائي کائي،
- لنوءَ توهان سان ساجن لائِي،
- موسم ميڙ مُڪي ٿئي مٺڙا! ٻير اچي ٻيرين جا ڇاڻ،
- ساهه وري اڄ تو کي ساريو،
- ايڏيون گھاريون وجھو نه گھوٽ،
- تو کي پڪاري پيار ٿو هاڻي ته ڪر اچڻ جي !
- ڏک ۾ ٿي ڏيل ڏاريان _نيڻن جا ديپ ٻاريان!
- هنجون دل پڇي ٿي ته هاريان به ڪيئن،
- جھين تي سوين سج اڀري لٿا،
- بسنت اندر جيئن هر شيءَ ٻُوري،
- ڳائي ڪوئي راڳ بِهاڳ،
- مون کان مور نٿي وسري ئي مند اها مڌ ماتي،
- چنڊ دريءَ مان هاڻ نهاري ڳالھه ڪئي آ، تنهنجي ڪن ۾،
- جئين سانگ ساوڻ ڪري ٿا نچن،
- ملڻ سان موٽ محبت جي، اهي رائل ۽ مائل ٿيا،
- توسوا آ، تات تايو، تَرُ کڻي،
- اهو وقت ايندو، نه هئي سوچ ڌارا،
- هي ٿوهر گلن جو رتو رنگ ڏسي _ پيو من ڦسي آ سڄڻ تو سوا،
- رُتيون رات ڪوئل جئين ڳاتڙيون،
- روپ جا جلوا جھٽڻ جي مشق آ لفظن ڪئي،
- ڪَڙِيءَ انهيءَ تي جوڀن تنهنجو آهه رسيو جو، تو کي،
- وڃي پاڻي ڀريو تڙ تان، مٿي تي ٻن گھڙن ٽُٻڪا،
- نه ٻي آڌر سهارو ڪو _رڳو هڪ ٻئي مٿان ڀاڙي،
- وري دل مٿان اوچتو بوجھه ٿيو،
- ڏٺو حال سڀ ڪنهن جو تنهنجي بنا،
- نظم ۽ دوها
- دوها
- ڪجلا سَرُ “ دوها ”
- نظم
- ويجھڙائيءَ تو سنديءَ کي، مون ڪيو محسوس ايئن :
- ڪاش
- سڀ ٺهي ٿو هوند سان، اڻ هوند سان ڇا ٿو ٺهي !؟
- ديس مالھا موتِيُنِ جي
- مِجازيِ عشق کي معنيٰ!
- راڳ پيالا، مڌ اندر پيا پائجن،
- ڪيڏانهن هليو آنهن ويو،
- سڀيتا جي سُونهن
- ڳجھارت آهه بڻيو سنسار
- نظارن مٿان بحث ٿيو آ گھڻو _
- جوانيءَ تي جذبو پيو هاري هرک،
- دُکي ٿي ڪڏهن ڪو به راڻو نه رهندو،
- ڊاڪٽر احمد علي رند جي پٽ جي ناگھاني موت تي چيل.
- جڏهن مند تي مينهن موٽيو پون،
- وطن سان عشق آ جنهن جو ۽ مون سان پيار جو پرڻو،
- ڦٽائي ننڊ وستين جي،
- ته تون هليو وئين،
- پشم جنهن جا پير، اسان سان ڪانه هلي،
- آزاد نظم
- ڪڏهن ڪڏهن تنهنجو مرڪڻ،
- بيخودي
- اڄڪلھه جو ماڻهو!
- ته يادن ۾ گڏ!
- ڇتارا
- پنجڪڙا
- ٽار ٽانگر جي مٿان پوپٽ ٽِلن،
- مند تي ٿا ميگھه جھومن ۽ جھلَنِ،
- در، تنوارن ساڻ تاڙي جي کُلَنِ،
- مور جا ڪيئي ٽهوڪا پيا رُلَنِ،
- لڙڪ نيڻن ۾ ڇمر جيئن پيا ڇُلَن،
- آ طبيعت کي تپايو پير جي ڦُلڻِن ڦُلَنِ،
- وائي
- سمبارا پبليڪيشن پاران شايع ٿيل ڪتاب
مير محمد پيرزادو