ويو سڱر اُڪري ڪنڊيءَ جو، پيو مڃر باقي ڇَڻي،
ڀل نه ڪو ٻيو ئي ڳڻي، شل هو فقط منهنجي ڳَڻي.
باهه جي حاصل ڪرڻ لئه، پاڻُ ساڙن ڪَکَ ڪنڊا،
ساهه سان جي سڪ نه هوندي، ڪيئن ڪو ڪنهن جو بڻي.
منزلون ڌوڪا نٿيون ڏين، جھد جي ايمان سان،
ڪيترا منزل رسيا واپس ڪيا ڪئي آءٌ_پڻي.
بودلو من هو اڳئي، موسم ڪيو سو بانوِرو،
حاج ٻي ناهي هنئين کي، تانگھه مان توڏي تڻي.
يار جي سامهون سڀئي، منظر بڻي پيا مُڌُ-وَتا،
کيپ چاڙهيو کيپ چاڙهن، نيڻ جيڏنهن ٿو کڻي.
سُرت ۾ سولو ڪڏهن موٽي نه ڪو سگھندو، توهان،
آهي گھوماٽي وڌو جو، گھاوَ ڪنهن گھري گھڻي.
پيڙ کان پو تيل نڪري، مينهن آڙنگ جي پٺيان،
پِيسجِي ۽ مانُ پاتو، ڏس ته ڪيڏو آ ڪڻي.
بانسريون ڀونئرن سنديون ۽ ناچ پوپٽ جا هَڙئي،
ڦول ۽ ڦولار ڪا چهه ڇا ته ڪئي آهي چڻي.
ماءُ هڪ جو وِياءُ سارو، هر ڪهين پنهنجا لڇڻ،
مارئيءَ جھڙي ستي ڪا، ماءُ قسمت سان ڄڻي.
رات تارا سڀ سنڀاري خُنڪ سان ٺاري ڇڏي،
واءَ جو جھوٽو توهان جو جسم ڇُهَندي پيو وڻي.