وطن سان عشق آ جنهن جو ۽ مون سان پيار جو پرڻو،
سندس نيبَهُه ٻئي ڳائن !
ڀنڀيون ڏاڙهيون، اڇيون ڪهاڙيون هئا جي وَرَ به چاڙهيون ويا،
جھين سان روح جون رمزون، پنا سي پريت پاڙهيون ويا،
ڪري سوگھيون دليون ساجھرُ وري قربن ۾ ڪاڙهيون ويا،
بنا ڪنهن باهه ٻارڻ جي بدن سارو ئي ساڙيون ويا،
انهن جا ٻول ٿا کائن !
ويا آرڻ ڇڏي اُلڪو، نماڻيءَ نار وٽ آهن،
وٿاڻن تان ڍڪِي ۽ ڍور ڀي جن لاءِ واجھائن،
ٻُنڀو ٿي وي ٻُسو جن ريءَ، کٽون خالي پيون کائن،
پوڻ پيرن جنهين جي لئه سڀيئي دڳ پيا دانهن،
ڏنل هي گھاوَ ٿا گھائن!
ٻچن تي ٻاجھه هئن ڪيڏي، انهن ريءَ ڪيئن سَري هوندي،
وطن سان شال پت تن جي، وئي آخر پَرِي هوندي،
ٻڌي شل سوڀ جا سندرا، اها ٽولي وري هوندي،
اجھي آيا، وسيا ويڙها، چئي پئي دل، چري هوندي،
ڀلي ڀائن نه مون ڀائن !
اُمالڪ آس پئي اڀري، گھليِ اهڙي هوا ڏسندي،
ڪئي ڦوهار موسم پڻ، وريا ها ٻار سڀ پسندي،
ڪرائيءَ مان ڪِريو چوڙو، گھڻو ئي گھرِگھلو گَسَندي،
تڏهن ڦيريون ڏيو گھوريان، سنڀاليان من پئي ڦِسندي،
اچڻ وارا ٿيا آهن !
ڪري مالھا ۽ لڙڪن جا بنايا هار مون ڪيئي،
ورهايان پاٽِ پيرن جي سڄي ئي ڳوٺ کي ڏيئي،
وِڇايان وار واٽن تي، ڏيان پيرن پِنبڻَ پيئي،
وڃان قربان سَوَ ڀيرا مٿان ساجن اَچي جيئي،
اچي جيئن ئي ليئو پائن!