توسوا آ، تات تايو، تَرُ کڻي،
هاڻ، ساجن وَرُ کڻي !
ڊيل جي هيءَ دانهن، مورن ناچ ٿو ساري سمون،
مينهن جي سا مند ساري ڏٿ ۽ ڏونرا، ڄمون،
تئين تنهنجي يار موٽڻ جو ٿيو آ تن تمو،
پنڌ تنهنجا پئي نهاريان ڪَرُ کڻي،
هاڻ ساجن ور کڻي !
ڪوڪ ڪوئل جي لڳي واڪو اوهان جي ووڙ ۾،
جيئن پاڻيءَ گھرج بکندي آ، هرڻ جي ڊوڙ ۾،
تانگھه تاڙي جي تنوارن جي گگن جي گوڙ ۾،
آءُ ته تو تان، هوند گھوريان، گھر کڻي،
هاڻ ساجن ور کڻي !
مند گلابي ويس پاتا، سڳند جي سينگار سان،
ڳهه ٻڌا ٽيڙوءَ ڪتيءَ ڀي، انبر جي رخسار سان،
تازگي تن ۾ ڀري آ، ماڪ جي ڇٽڪار سان،
پرهه ڇيڙيا سُرَ سمورا، پَرُ کڻي،
هاڻ ساجن ور کڻي !
چاندنيءَ ڪرڻن ڪئي ورکا پئي واٽن مٿان،
موٽ مينديءَ ڏار کي، آهي ملي ان جي هٿان،
ساٿ ۾ سينگاريل هر شئي ٺهي ٿي پئي سٿان،
تنهنجي واسيو آ، سڳندين سَرُ کڻي،
هاڻ ساجن ور کڻي !