نگاهون کڻي نيڻ اولار سان،
نهاريو اسان ڏي وري پيار سان.
ڪبو پيار آهي فقط پيار لئه،
نه آ واسطو جيت ۽ هار سان.
ڏني ۽ وتي جو نه آهي پتو،
ڪڏهن ناهه ليکو ڪيو يار سان.
اها دل نه جيڪا ڪپي ڪات ڀي،
ٽٽي ٿورڙيءَ ويڻ يلغار سان.
عُقِيقا اوهان جي ائين هار سان،
لڏن لال موتي جئين ليار سان.
تڏهن شرم ٻوٽي ٿي ڪومائجي،
وٿي ڪا نه رهندي جڏهن وار سان.
تڏهن کان سڦل ٿيو هي جيون سڄو،
پرينءَ جي مليا سون جڏهن پيار سان.
وٺي مند جو جي ڪو جھونڪو گھلي،
سلھاڙي بدن ويو سڄو سار سان.
هَڻي ياد جھمريون، لڙيءَ رات ۾،
اُڪِيرُون اٿن پيون چڙيءَ لار سان.
ٻنيون چهچ سايون فصل ڦوهه ۾،
ڪيا سانگ ساوڻ نچي نار سان.