رُتيون رات ڪوئل جئين ڳاتڙيون،
مون کي سانڀر ۾ پهريون هُريون باتڙيون!
ڪُنگُوءَ جيئن لڏن پيا لَيُنِ لامَ ۾،
تِئين سار گذري ويل شامَ ۾،
نگاهون سڏن پاڻ ڏي جام ۾،
ڇا ته آهي مزو ان تَڙَپَ، کام ۾،
مان به ڪنهن لاءِ جاڳي تڪيان راتڙيون،
مون کي سانڀر ۾ پهريون هُريون باتڙيون!
اڃا هاڻ ساوڻ وسي مس پُنو،
اڃا ڪو نه پرتو ئي هيئنڙو رُنو،
اڃا ڪو نه چڙهيو ڪو ڪونڀٽ ڪُنو،
ڇو پنهنجو به منڙو پيو ٿي ڀنو،
لڳيون ڏيلَ ۾ ياد جون ڪاتڙيون،
مون کي سانڀر ۾ پهريون هُريون باتڙيون!
اندر جي اڃا چِههِ ٺري ڪا نه آ،
چُلھي باهه ڪنهن ۾ ٻري ڪا نه آ،
اچڻ جي اڃا مند وري ڪا نه آ،
مڃي هيءَ سگھي دل چري ڪا نه آ،
وجھي جيءَ جھروڪي منجھان جھاتڙيون،
مون کي سانڀر ۾ پهريون هُريون باتڙيون!
نِٺَرُ نيهنَ ناتو نه ٿو ڪجھه مڃي،
ٿو وهلور ويرم پوڻ ۾ وڃي،
سڄو خيال تو ڏي رکيو جنهن سڃي،
هٿن آڱريون ۽ ڪَرايون ڀڃي،
رُڳو لونءَ لڳيءَ جون لنوين لاتڙيون،
مون کي سانڀر ۾ پهريون هُريون باتڙيون!