ڏيو وارن کي ٿا ڇنڊڪو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي،
کِلي کوليو ٿا جي مُکڙو،ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
ڪڏهن ا يندو ڏسي چئين ٿي، اشارن ساڻ سرتين کي،
اچي پيو ٿو، اڙي اوهيو! ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
کُلي ٿي ڳالھه جي ڪائي انهن سان عشق پنهنجي جي،
ڀڃي ٿا ۽ اک جيئن کوليو ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
پَيُئيِ جيئن پير ترڪي تيئن ڪري رَڙُ ۽ سنڀالي جو،
ڏندن وچ ۾ ڪئي ڄڀ تو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
ڏئي کاڏيءَ جي هيٺان هٿ، نهاري ڏور انبر ۾،
جڏهن تو گيت جھونگاريو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
پرهه سان ئي اٿي آرس، ڀڃي جيئن کوليئي اکيون،
اٿينءَ ڌوئي جئين مکڙو ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
نوائِيءَ رات ۾ کٽ تي، تون گم سُم خواب جي هنج ۾،
مٿان مُنهَن چاندنيِءَ چمڪو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.
اماوس رات جو اُڀ ۾، متل تارن سندو ميڙو،
ڪئي هي لاٽ تاري جو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي.