ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
وسي ٿي چانڊوڪيءَ ڦوهار، ٽڙيل هن ڦٽيون ڀي چوڌار،
جنين تي ٽانڊاڻي چمڪار، ڪَري ٿي اُڀ سان اکيون چار،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
ٿيا چپ ڄڻ ته ڪُنگُوءَ جي لام، سڏن پيا پاڻ ڏي پوپٽ جام،
ورهائن رنگ صبح ۽ شام، ڏين پيا پيار سندا پيغام،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
ٺڪر جا ڄڻ ته ٺريل ڪي ٿانوَ، توهان جي پلڪن جوِ ڪئي ڇانو،
ٿيا هي لمحا تنهنجي نانوَ، اسان جا هيج ڀريا ٿيا هانوَ،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
اڪن جون ڦلڙيون ڌوتيون ماڪ ته اڀري رنگ پيا بي باڪ،
چِڪايا ياد توهان جي چاڪ، پڳي آ هر هنڌ تنهنجي هاڪ،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
نڪورا نهٺا تنهنجا نيڻ، ڏين ٿا ماٺ اندر ڀي ويڻ،
اسان جا روز ازل جا سيڻ، ڀلي پو ڀيٽي ڏس تون ڀيڻ،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
ڏسڻ سان تنهنجي سنڌ جي سونهن، مگر هي حملا هن تي هونءَ،
ڀريل ڄڻ برٿ سان جنهن جي ڀونءِ، ڪري ٿي جڏهن به ڪنهن سان وِرُونهنءَ
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
اچڻ جا آگم ٿيندا ايئن، ته يادن مينهن به وسندا تيئن،
اَڇِلِ ڪي آرسَ انڊلٺ جيئن، پيارج پوڄ به اکڙيُن سيئن،
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !