موسم ميڙ مُڪي ٿئي مٺڙا! ٻير اچي ٻيرين جا ڇاڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !
ڪڪري اڀ ۾ جھمريون هڻندي،
خوب ٺهي ٿي وکڙون کڻندي،
اوسيئڙو ٿي بٺَ کي ويندو آهي مينهن وسڻ جي ڪاڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !
مينهن ڪڻين ڦوهار ڪئي جي،
واهوندن ولھار ڪئي جي،
پوءِ ته پسگردائي پهچي ڪانڀ ڪچهرين موجون ماڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !
آزيون نيازيون هاڻ ڪريان ٿي،
من جون موجون ماڻ چوان ٿي،
معاف انهي کي يار کڻي ڪر مون ۾ جيڪا آهي ڪاڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !
هيل بسنتي رُت ۾ سرچي،
موٽي پئين جي پاڻ ئي پرچي،
پارت ٿئي جو پرچائي ۽ پريت پرينءَ کي ڪوٺي آڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !
ساهه مٿان ڪو ناهه ڀروسو،
ڪهڙي ڪل ڪو ڪيسين جيئندو،
دير گھڻي ٿي وئي آ جاني! هاڻي پنهنجي پار پلاڻ،
ته پوءِ جيئن ٿئي ڪا روح رهاڻ !