جُھڙاليون فضائون به ٿيندين ته ڇا،
نه ايندين، نه ايندين، نه ايندين ته ڇا!
ڪري ميگھه مند تي وسن تال سان،
اچين ڪو نه پَلَ ڀَرَ انهيءَ حال سان،
سوين سور پيو يار ڏيندين ته ڇا،
نه ايندين، نه ايندين، نه ايندين ته ڇا!
لڏي لام، لنوندڙ اُڏي ڪانگ ويا،
وري ڪين موٽيا، سڄڻ سانگ ويا،
نهوڙي ننڊون ساڻ نيندين ته ڇا،
نه ايندين، نه ايندين، نه ايندين ته ڇا!
ڳِراٽيون وجھي ڳُوپ ڳالھيون ڪري،
وري ايترو ڇو هليو وَئين پري،
ڏئي پيار پوءِ منهن مٽيندين ته ڇا،
نه ايندين، نه ايندين، نه ايندين ته ڇا!
وئي رات جيان جي حياتي کُٽي،
لٿو جي وِهائو اُنهيءَ جو ڦُٽي،
پرهه ساڻ پوءِ اک پٽيندين ته ڇا،
نه ايندين، نه ايندين، نه ايندين ته ڇا!