رات ڪئي ڄڻ اُڀ مٿان ڪا تارن ميناڪاري آهي،
مندر اندر ڏيئا ٻريا، ڄڻ ڪا رات ڏياري آهي.
هن ۾ گھاٽي واڌي جي ڪا ڪٿ به ٿيندي ناهي سائين،
هن ۾ ليکو ٿيندو ناهي عشق نه دنيا داري آهي.
پيرن جي ڪا ڇير ڇڄي پئي، گھنگھرو وکري تارا بڻيا،
نيل گگن ۾ چندرما ڄڻ نچندڙ ڪا ئي ناري آهي.
سون اڱارن منجھه سڙي جئن بنبو سارو ڪُندن آهي،
ساروڻين ۾سڙي سڙي تيئن گھڙي گھڙي مون گھاري آهي.
تن پچائي، من مڇائي،، لونءَ لُڇائي لمحي اندر،
هَري هَري هيءَ ماس ڪپي ڄڻ انگ سڄي ۾ آري آهي.
ڌنڌ وهوڙيل وستيءَ ۾ ڄڻ ڌيمو چنڊ لڳي جا پَريان،
گھر جي ڀاتين سيءَ ٽرڻ لئه باهه ڀُنگِيءَ ۾ ٻاري آهي.
خوشبوئن جا کيپ ڏياري چوڏس چانڊوڪي ٿي لڳي ڄڻ،
رات جي راڻيءَ رابيلن سان چڙندي ڪا مڌ هاري آهي.
چندرما جو عڪس چڙهي ٿو ڏاڪڻ ڇَرَ جي ڇولين جي،
ناکئي ڄڻ ڪا ناوَ نکاري ڪينجھر ڇر تي تاري آهي،
پوڙهي مک جا گھنجَ لڳن ٿا تاريخن جون ڌارائون،
ٻيٽ سنڌوءَ تي ٻهه ٻهه ٻهڪي ور ور ٿي جا واري آهي.