اُڏن ائين ابابيل آڪاس ۾،
وڃن ڄڻ ته ڀڪشو ٿا بنواس ۾.
اچي روز توڙي ڪچهريون ڪري،
تڏهن ڀي رهون ٿا سندس پياس ۾.
چنبيليءَ جي خوشبو اڳي کان به اڳري،
سمايو بدن ڄڻ سندءِ واس ۾ .
ڪندو نيٺ تڪيو اسان جي تڏي،
اڃا ٿا پيا جيئون انهي آس ۾.
سچي فال ٿي ڪا نه ڇو آ سگھي،
رهي ڪا ڪسر ڇا اڃا باس ۾.
ڇُٽي جند پئي جيئن جدائيءَ منجھان،
ڪريو يار تڪيو کڻي سواس ۾.
چندر جي رڪارڊن سان يادن سنديون،
کُپي ڄڻ ته ميخون ويون ماس ۾.
ائين ئي گذر ٿي وئي زندگي،
يڪو ئي اسان جي پرين ياس ۾.
اذيت جو عادي جڏهن کان بڻيو،
تڏهن کان ڪمي آ سندس قياس ۾.
نه منزل ملي ٿي سگھي جي تڏهن به،
نه گھٽتائي گھرجي ٿيڻ تاس ۾ .