ڪوئل جي آ ڪوڪ ڀلي، پر هجي خوشيءَ جِي جي،
پوپٽ کي ٿو ڪير ٻڌائي جيئن ئي رابيل کڙي .
آڌيءَ ويلي هير گھلي ۽ کيپ خماري ٿي،
ڪنول بنائي ٻُڪ پيو ٿو، ڄڻ ڪو چنڊ جھپي.
راتو ڪو هو بکيو سُمهي پيو بکيو اٿندي ئي،
سج جو ڪرڻو ڪرڻو ويٺو چيهو ڄڻ ته چُڳي.
ماڪوڙن جو جھرمٽ ڇا تي،ڇا تي ڪِوِلين ميڙاڪا،
ماناري مان مٿان مٿان ٿي ماکيءَ لار ڳڙي.
اوٽ ڪڪر مان وڄ جو چمڪو مون ڏي گھوري ايئن،
دريءَ وٿيءَ مان جيئن ڪو مکڙو سُندر ميڇ ڏئي.
نفرت کان هئي،نفرت جن کي، ماريا نفرت ۾،
دنيا جي آ ريت عجب جو پنهنجن سان نه ٺهي.
لڙڪ به پاڻي، ماڪ به پاڻي، بوند به پاڻي آ،
فرق آ پيڙا هر ڪنهن جيءَ ۾، هونئن ته پاڻي سي.