هنجون دل پڇي ٿي ته هاريان به ڪيئن،
هتي تو بنا چئه گذاريان به ڪيئن !
سهيلين ڪيو آ اچڻ جو انگل،
جواني کڙي ۽ ڪيو آهه ڀَلُ،
نچي ٿو پيو پيار ۾ پل پل،
مگر آهه منڙو هي تو ريءَ ٿڪل _ انهيءَ کي ڀلا مان ڌُتاريان به ڪيئن،
هتي تو بنا چئه گذاريان به ڪيئن !
رهي تو طرف ٿو سدا ساهه تنگُ،
اُڻھئي اندر مان اٿي ٿو اُمنگ،
جيئڻ جو نه مون ۾ رهيو آهي ڍنگ،
تڏهن ڀي ته تنهنجو ئي آهيان مان ننگ _ اڳيان ٻين تو کي سنڀاريان به ڪيئن،
هتي تو بنا چئه گذاريان به ڪيئن !
چيو چِتُ به منهنجو نه ٿو هي ڪري،
جڏهن کان ٿيو آهين ان کان پري،
جيئڻ جنهنجو تو سان ۽ تو سان مري،
انهي کي ڪڏهن يار لايو ڳري _ نه ٿو جيڪو ريجھي، روئاريان به ڪيئن،
هتي تو بنا چئه گذاريان به ڪيئن !
ڪري ڏاڍ مڙسي نه منٿون مڃي،
ٿي وَهَلُوُر هيئنڙو هٿن مان وڃي،
رکيو ساهه آرو آ تو ڏي سڃين،
هنيون ناهي ٻالڪ جو ڀيرو ڀڃي _ انهي کي ڏئي ٽول ٽاريان به ڪيئن،
هتي تو بنا چئه گذاريان به ڪيئن !