تو ته چيو هو، هُوءَ به ايندي ڇو نه اڃا پو آئي آهي،
‘سوچن ۾ موجود،’ نه هوندي، سئو فيصد ڪا جائي آهي.
حالت هر هڪ ماڻهوءَ سان آ، هن سماج ڪئي جو ٿي پيو،
ڏِٺِ، پرولي جيون ان جو، تئونر سندي ڄڻ تائي آهي.
جھد پٽي ۽ ماڻهوءَ جنهن لئه آهه سڪون وڃايو تنهن،
سانڀر مون کي آ ته حياتيءَ ڪنهن سان ڪا نه نڀائي آهي.
ٻيو ته وڪامي پيو ٿو سڀ ڪجھه محبت ويڪو مال نه سمجھو،
آ بي لوث اهو لاڳاپو پريت نه پئسو پائي آهي.
نڌڻڪي دُنيا بيوَس ماڻهو، قدرن جي پئمال ٿيڻ تي،
اوچيئڙي جيان مايوسي ئي هر ڪنهن من تي ڇائي آهي.
اوڌر جي نه ماءُ مُئي پر واپس ڪيئن به ڪرڻي پوندي،
ٿورو لاهڻ گھرجي جيڪا ڌرتيءَ جي ٿڃ ڌائي آهي.
ڪا نه مڃي احسان ڪهين جو ڪم پوڻ تي ڪاڻياري آ،
اهڙو رويو ان کان پڄندو ڇو ته اها پوڊائي آهي.
گم ٿي ڪا ڏي گڻ ويا جو، سئو ڪوهي ڄڻ سُڃُ لڳي ٿي،
مارئيءَ، مومل، سهڻيءَ جھڙي، ڪا نه وري ڪا ڄائي آهي.
آهه حياتي هڪڙو ڀيرو، جيڪي ڪرڻو آهه انهي ۾،
بي حس ان کان وڌ ٻي ڪهڙي گھورنه ڪنهن جا گھائي آهي،
قومي سوچ ۽ جيئڻ جو حق، پنهنجو آ منشور اهو ئي.
سچ فقط هي هڪ ٿو سمجھان باقي ڌوڙ ۽ ڇائي آهي.