ڪڏهن ڪڏهن تنهنجو مرڪڻ،
مند ملھاري ٿي ويندو آهي،
جنهن جو هر لمحو مُگرو بنجي،
خوشبوءِ سان ڄڻ وستي واسي،
مهڪار اُٺي جي ڏيندو آهي،
ڪهڪشان جي واٽ وٺيو ۽،
يادُنِ جو رَٿُ ڄڻ ته ستارن جي جھاڪي تي ترسي،
اڻ چين ارمانن جا ڪي لڙڪ لڪائي ماڪ اندر،
آڌيءَ جو آڇيندو آهي!
چنڊ ٽُٻي ڏئي ويهين جو، آڪاس نديءَ مان سِسُ ڪڍي،
۽ ننڊ نهوڙي نيندو آهي،
مُدت کان پو گھيرٽ ۾ ئي،
تو تي اک جيئن پوندي آهي،
ننڊ جو ساٿ ٽُٽي پوندو آهي،
۽ سندر سپنو ڀٽڪي ويندو آهي،
پوءِ اُڊڪا، اُلڪا، اوراڻا،
وک وکَ رات جي وِکَ سان کڻندي ۽،
ٽيڙو، ڪتيون، سڀ نکٽ، هڪ هڪ ٿي ڪنهن نانهن طرف،
تڪڙي وِکَ وڌائيندا آهن،
تنهنجي اچڻ جي آس ٽٽل تان پڙدو سيري،
تترُ ٻوِلِي،
پکي لنون ۽،
باک سندا هي،
تيرن ڪرڻا،
اوجاڳيل اکين ۾ چڀندا آهن،
هر روز صبح ايئن ٿيندو آهي.