چوچڙيون ڏئي چاهتن جا چنگ آ چوري وئي،
قيد جي زنجير جون سڀئي ڪڙيون ڀوري وئي.
وقت کان پو منهن مقابل ٿي وَئي جو اوچتو،
حال سڀئي چپ اندر تفصيل سان اوري وئي.
رَوَش مان ئي رونما ٿي پيار هيس پڌرو پيو،
ماپ ۽ ماڻن بنا هوءَ محبتون توري وئي.
ٻاڻ ٻيجَلَ جا اکين مان جيئن نڪتس اوچتا،
قرب واري ڪات سان هوءَ ڪنڌ ڪلھن ڪوري وئي.
موٽڻو جو هوس جلدي منهن ڏيکاري ڄڻ وئي،
جيءُ جھوراڻي جھريل ويتر گھڻو جھوري وئي.
ڏکّ جو ڏونگر اَڻانگو جسم نازڪ ڇا ڪري،
ڏيل جي ڏَڍَ تي ڏکيون ڏونگر ڀٽون ڏوري وئي.
جنهن بچائي پاڻ پاسي پيار کان ڪيو پر اها،
گُھورَ هڪ جي گھاءَ تان گھر، تڙ، سسي گھوري ئي.
چوڏهين جي چنڊ هيٺان چندن لائي جيئن سُتي،
چاندني چادر وجھي ان جي مٿان هوري وئي .
جان تنهن جي ڪانه ڇٽندي وَسَ کڻي ڪيڏا ڪري،
ڳوپ ڳنڍجي ڳالھه جي جا ڳڙهه ڪَهين ڳوري وئي.
مند موٽائي وِجھئَيِ شل، هيل ايئن هٻڪار ۾،
سَنڍ ٽاريون، ساوڻيءَ رُتِ، هيل جيئن موري وئي.