جھين تي سوين سج اڀري لٿا،
انهيءَ تي ته ساري خدائي کُٽِيِ !
پئي ٻانهن جي لوڏ ڪيڏيِ ٺهي،
جھين ساڻ ساعت به پئي لک لھي،
اُڪنڍ ٿي اندر ۾ جھين جي رهي،
تهين ساڻ ليکا به ڪهڙا ڪبا،
انهيءَ تي ته ساري خدائي کُٽِيِ !
اندر ۾ وجھي جھير ٿي سڪ سوين،
پرين کان اچي ڪانگ جڏهين لنوين،
مٺا! منٿ تي ڀي جي پرچي پوين،
ٻُڏِيءَ جا به ٻيڻا ٿي ڄڻ ڪي پيا،
انهيءَ تي ته ساري خدائي کُٽِيِ !
نه ماڻهو مُڪُئيءُ ۽ نه ڪو پاڻ آئين،
اڃا ڇو اسان کي پيو آزمائين،
نه ڪو ئي ڇڏينءِ ٿو، نه ڪوئي نڀائين،
اسان توکي ارپي ڇڏي زندگي آ،
انهيءَ تي ته ساري خدائي کُٽِيِ !
ٻنين مان وئي پوک سايون نه ٿيون،
توهان ريءَ ڪنهن ڪم جون مايون نه ٿيون،
ڀٽائيءَ جون وايون به ڳايون نه ٿيون،
رهياسي نه روحن نه جسمن سندا،
انهيءَ تي ته ساري خدائي کُٽِيِ !