ڳائي ڪوئي راڳ بِهاڳ،
من کي آڇي ڄڻ ويراڳ !
ڪاٿي هوندين، ڪنهن جو هوندين، منهنجي ياد ته هُرَندي هوندئي،
سُڏڪا ڏيندي، ڦٿڪيون پائي، دل جي ڪُنڊ ۾ ڪُرَندي هوندئي،
جذبن جي جھنجھوڙ ٿيڻ تي جان به جاني جھرَندي هوندئي،
تڏهين دل ڀي گھرَندي هوندئي،
مون سان چانڊوڪيءَ ۾ چاڳ !
ماڪ ڊُڪي ۽ موتِئي مُکَ تي چاهه چمين جي چوٽ ڪري ٿي،
منهنجي من ريءَ ايڏو پرتي تنهنجي پوءِ ڪيئن ساهه سري ٿي،
راتيون جاڳي ننڊ ڦٽايم، ٽيهين رات به هاڻ ٽري ٿي،
دل ۾ ان لئه باهه ٻري ٿي،
ڇو نه آلاپيَئين روڳن راڳ !
ساوا تارا، ڍور ڊُڪي ۽ چمي ٿو ڦر کي اچي جئين،
ماناري تي ماکيءَ جي مک اُڏندي ڪڏندي هاءِ نچي جئين،
ساز سُرن ۾ ڳائيندڙ جو آواز وڃي ٿو رچي جئين،
مون کان پڇين ٿو سچي جئين،
تو سان واڳيل ائين آ ڀاڳ !
مند تي جھولا، مند تي پارا، مند تي مهڪي ماڳ پوي ٿو،
مند مَٽي نه آ ڪنهن به انهن مان، مند تي موٽي ساڳ پوي ٿو،
مند تي چيٽ، ڪَتِي ٻئي موٽيا، مند تي ڦڳڻ، ڦاڳ پوي ٿو،
تو سان موٽي ڀاڳ پوي ٿو،
تون به ته مند سان جاڳ !