اسان ڏي اچين ڇو نه ٿو تون اڙي!
وئين جيءَ ۾ جادو ڀلا ڇو جڙي.
هوا تي سڄي راتِ لڏندو رهيو،
ڦٽائي ڇڏي ننڊ کِڙِڪِي ڪڙي.
ڀڄين ڀيرويءَ کان ٿو ڇا لئه ڀلا؟
چيو چنگ کي چَهَڙ ڏيئي چَڙي.
نه ڏُڀَندي آ جيڪا به ڦر کان سواءِ،
انهيءَ کي وڃي پوءِ ڪبو آ کَڙي.
ٻين ڀي ها پاتا، مگر پائي هُنَ،
ڏني سونهن ڇا پولڪي ۽ پڙي.
پکي گھور ان جي مٿان پيا ٿين،
ڇنڊي هوءَ ساريون پئي جيئن ڇَڙي.
گڏا گاهه جا مال لئه سِرَ تي ڍوئي،
پئي نَنهَن کان چوٽيءَ پگھر ۾ ڳڙي.
سڄو ڏينهن ائين تندهيءَ سان ڏسي،
تڪي پوک تان، جھار جيئن ڪو تڙي.
پُڇن هَرڻَ هِرِکي ته ڳهڻي جيان اک،
خبر ناهه ڪهڙي آ گھاڙوءَ گھڙي.
ائين جيءُ ساڙي پئي جھوري جِئن،
دُکيِ يار ڪاٺي ڪا آلي سَڙي.
پَٽي واءُ ڇو وار سُڏڪا ڀري،
اُٻاڪُون ڪري سانت ڇو پئي رڙي.
ڏهاڳڻ وِڌو وهم جو ڪنهن انهي کي،
نه ڪوئي گھرائي، نه ڪو ٿي لڙي.