ڊهي پيرا ويا آخر، ڳليون ڀي نيٺ مٽجي وِيُون،
نه هو، جيئڻو بنا هڪ ٻئي، تڏهن ڀي ڏس اڃا پيا جِيُون.
ٽڙيا هئا گل گلابن ۾ متل ها پوپٽن ميڙا،
ڇڻيا جئن پن، خبر پئي ڪا نه، ايڏو جلد دوريون ٿِيُون.
پها، ڪي پيار جا رکندي، رکيون هُئم مس وڃي سالم،
جدائيءَ جي جبل آسون نِگھو ساري سموريون نِيُون.
حقيقت هيءَ رهي ناهي ته آهيون پاڻ پنهنجا ٻئي،
گذاريل گڏ گھڙين، يادون وڃي پالڻ رُڳو ئي پِيُون.
چوڻ ڪارڻ اسان ڪا ڳالھه، پٺتي ئي ڇڏي ڪانهي،
چوڻ سُونهنِ نه جي منهن تي، اسان سي ڀي اڳيان تو چِيُون.
ڦٽيل پنهنجن هٿان ڏِئي چئه مُهَڙِ پو ڪيئن ڌارين ڏي،
اسان سان ڪنهن ڪئي گھٽ آ، ميارون ڏِيُون ته ڪنهن کي ڏيون.
اسان اغيار جي آڏو توهان بابت چيو واضح،
ڀلاين جي به ڀيڻي نه آ، ڳڻيون هڪڙيون، ٻيون يا ٽيون.
وسارڻ جي به وٿ ناهين، جلايُئي، پوءِ به جاني آن،
اسان ٿا پاڻ ۾ ويهي، توهان جون روز ڳالھيون ڪِيُون.
اسان واپس ورائي ڇا، وٺون تو کان ڏنل تحفا،
اسان جا لڙڪ، سڏڪا ها، نه ڪي ها ويڙهه ۽ واليون.