ڪري چهل قدمي اندر چِت چُري ٿي،
ته ٿي ذهن ۾ حَل، هِينئن ۾ هُري ٿي.
ڪري گيت جي گونج ان ۾ سندس ئي،
ته ٻولن جي آڳنڌ تي، آهٽ ٻُري ٿي.
چَهي جيئن نرم آ، سڌي هڏ ۽ ڪاٺ،
لڳي ٿو گلن پاوَ ۾ ڄڻ تُري ٿي.
چنبيلي جي خوشبوءِ صبح هير ۾ جيئن،
تئين ساهه ۾ هوءَ صَرِيحَاً سُري ٿي.
اهو فن اٿس جو سندس سارا جذبا،
ڀري پور هڪ ۾ ڇڏي ڄڻ ڇُري ٿي.
جڏهن بوند برسي ٿي ۽ بس ڪري ٿي،
ته پوءِ پور هر هڪ ۾ هوءَ ئي پُري ٿي.
تڏهن ڊيل کي ناچ جي آس جاڳي،
جڏهن پيگ پي ٽُن ٿي ٽِلَندي ٽُري ٿي.
فقط ڏيڻ ڄاڻي ٿي، ننگري سنڌوءَ جي،
نه توکان گھري ڪجھه، نه مون کان گھري ٿي.
امن جي پکيءَ کي هو ڳولي ٿو ماري،
انهيءَ تي ڪڏهن دل به ڪنهن جي ڪُري ٿي.
تڏهن آنءُ بي گھر ٿو بنجي پوان جو،
جھڳيِ جھڻ ٿيل ڪا ڪٿي جي جھري ٿي.
چون ڪوڙ کي سچ، ڏٺل وائٺل جو،
اها ڳالھه پو ڄڻ اسان کي ڦُري ٿي.