خوشبوءِ ڦوڪي ساهه وجھي وڃ،
ور ور چئي ٿو واءُ،
ڀلا پوءِ،
توريءَ ڪهڙو ساءُ .
ڪوٺاريءَ ۾ سون تپي ٿو ياد ڏياري ڳلڙن جي،
ڪڪريءَ پاڇي ۾ هيءُ ڪنگو ياد ڏياري چپڙن جي،
واءُ اتر جو،
ڦوڪون ڏئي ٿو،
سوڻ ته چَوَنَئي آءُ،
ڀلا پوءِ،
توريءَ ڪهڙو ساءُ .
پوئين رات ۾ تيرهينءَ جو چنڊ لال سفيدي ٿو ڇاڻي،
ڄڻ ته چٽائي تنهنجي تن جي مَلِمَلِ چادر وئي تاڻي،
پکين چهڪا،
تتر ٽهوڪا،
تنهنجو آڌرُ ڀاءُ،
ڀلا پوءِ،
توريءَ ڪهڙو ساءُ،
ڏينهن تتيءَ ۾ ڪانگ ڪنڊيءَ تي لاتيون خوب لئين،
ڪاش سچو ٿي پئي هو جو اڄ تون به اچي جي پئين،
گھرڙو چمڪي،
پير جي پائي،
سامي سج وڙاءُ،
ڀلا پوءِ،
توريءَ ڪهڙو ساءُ .
چوڏس رات جي چانڊوڪيءَ ۾ وڻ ٽڻ جھومي ٿا گھائن،
پوءِ به تو کي يار ڏسڻ لاءِ ور ور جھاتيون پائن،
هاءِ چِٽو ٿي،
جنهن سان پئي هي،
چوڏهين چنڊ چٽاءُ،
ڀلا پوءِ،
توريءَ ڪهڙو ساءُ .