جڳ سمورو جيءَ ۾ آهي،
ڇا هي رکيو ٻهر ۾!
ياد اوهان جي اڳي کان گھاٽي،
جنهن جي ڪيفيت مڌ جي ماٽي،
پن پن پيالو پياري ٿو،
چانڊوڪيءَ سان گھاري ٿو،
منظر گھوماٽي ٿو سڀ کي، پنهنجي آڻي سحر ۾،
ڇا هي رکيو ٻهر ۾!
سانت اندر ٿيون ڇوليون ڳائن،
سِڙَهه پري کان ٻگھلا آهن،
شفق نديءَ تي ايئن پئي آ،
ڄڻ ته بڻي تحليل وئي آ،
سهڻيءَ جي جا سونهن سموري، بي خود بنجي بحر ۾،
ڇا هي رکيو ٻهر ۾!
تلڪ نرڙ تي، اُڀ ۾ ڪڪري،
ڊيل جيان ڪارونجھر ٽڪري،
ڪُونڀٽ تُوتِيا وَرِکا ڪن ٿا،
ڇا ته سُريلي بَرِکا ڪن ٿا،
سار سندا هي سُر ٿو بنجي، ڏيئو ٽمڪي ڏهر ۾،
ڇا هي رکيو ٻهر ۾!
ماڪ چمپا جي تلڪ ڳلن تي،
رات چمي ٿي رابيلن کي،
چانڊوڪي ٿي چنگ وڄائي،
برکا رُت ٿي باهه لڳائي،
چنڊ ڪرڻ لئه ننڊ نديءَ جي، لوڏ لُڏي ٿو لھر ۾،
ڇا هي رکيو ٻهر ۾!