ڪاش
تون ته هونئن واقف به ناهين پوءِ به هنئين ۾ ڇو هُرين،
ديد پهرينءَ سان سڃاڻي چاهتن ۾ ٿو چُرين،
ذهن تي قبضو ڪري ٿو ڪنڊ ڪنڊ هِنئين جي ۾ هُرين،
مان وڃان جا ڏي به ٿو منهنجي پٺيان پيو ٿو پُرين،
ڪر خبر تون ڪير آهين ؟
چئه کڻي ڇا ٿو تون چاهين!؟
جي رُڪان ٿو مان ڪٿي، تون ڀي رُڪين ڇو ٿو ڀلا،
ماٺ مان ڇا ٿو مِلَئيِ ڪڇُ ڀي کڻي ڪجھه برملا،
آ ته سُلجھايون سڀئي پاڻ گڏجي معاملا،
ڪر کڻي هاڻي سچي، جي پيار جا ٿئي مسئلا،
ڳالھه جو حل پاڻ آهيون،
هڪ ٻئي سان ساڻ آهيون !
رات ڪاٿي ٿو ٽِڪين ۽ صبح سان مون ڏي ورين،
ڳالھه ٿئي جا دل اندر سا ڇو نه ٿو مون سان ڪرين،
ڇانوَ وڻ جيءَ جي اچڻ سان ڇو ڀلا مون کان ڏرين،
مان سڙا جيڏو ٿو اُس ۾ مون ساڻ گڏ تون ڪو نه هين،
دشمنو ڪهڙو اٿئي !
واسطو ڪهڙو اٿئي !
آءٌ بي ساهو هان پاڇو ٿو ڪريان پيڇو ائين،
اُس ۾ چر پر ڪندو رهندو تون بلڪل آهن جئين،
آءٌ تنهنجي وس آهيان تون جتي چاهين نِئين،
رات جو ٿي گم وڃان ٿو جو نه ٿو تِڙ ڪو ڏئين،
فڪر مند ٿي ڪين مون کان !
زندگي تو ساڻ آهيان !
ڪاش هو ماڻهو به پاڇو ٿي پئي !
پاڻ سان گڏجي رَهَڻَ جوايئن چئي !