رنگ شفق سان ڀيٽڻ جھڙو، چپن مٿان جو پان هيو،
ڄڻ ته ڇڳو هو گل مهر جو، ڳاڱين جو گُلِدانُ هيو.
ابرڪ جي ڪڻ جسم سڄي تي چنڊ ويو هو ڇٽڪاري،
يا ڪو کليل چانڊوڪيءَ ۾ هرک جو ڪورو ٿانُ هيو.
چريا به جن سان سڏجن سياڻا،اُن جي اهميت اِن مان پڌري،
ڇو ته گنديءَ ۾ اَنَ سان گڏ، هيِ، رکيل ڄڻ ايمانُ هيو.
هونئن ته ڇيهه ڀلئون ڀَل ڪونهي،ڪو به اُتم نه آ ڪنهن کان پر،
احسن ٿيو هر چيز کان وڌ پوءِ، اُنس سان گڏ پوءِ آن هيو.
آرس ڀڃندي، اڌ ننڊاکو، منهنڙو مهٽي مُرِڪِيو جو،
چَنڊَ بِنا هي، چوڏهينءَ وانگي، چَمِڪيِ پيو چوگان هيو.
لڳن ستارا، ان کي چمڪي، دانگيءَ_ کل جُون چِڻِگُون ٿا،
۽ هن پيٽ بُکئي ستل لئه، چنڊ به ڄڻ ڪو نانُ هيو.
اُڀ جي ڀير مٿان ڄڻ ڏونڪو گجڻ سندو آواز لڳي ٿو،
انبر- بر ۾ ويس ڀڀوتيءَ، بادل ڀي ڄڻ ڀانُ هيو.
ڪوبه سِڪو ٿو، ڪو نه قبولي، اکين_ڪشتي جو به عجب آ،
جنهن لئه ڪو نه قبولڻ جھڙو، ديد بنا ٻيو دان هيو.
متيون منجھائي نينهن ڇڏي ٿو، ماڻهو بيوس بنجي پئي،
وِيرُ هُيو جو هُونءَ عَقُلَ جو، نينهن ڪيو نادانُ هيو.
پنهنجي رُوءِ سُوءِ ڪا نه سُڪت آ،چرڻ پرڻ جي جنهن ۾ باقي،
ڪيڏو بيوس هاءَ بَنِيَلُ، هن ڀونءِ مٿان ڀَڳِوانُ هيو.