ڪڙي اُڊيڙي ڦٽن مٿان تون ڀلي ڪري ڏس شوق پورو،
اسان انهن ئي ڦٽن کي ارپي پنهنجو جيون ڇڏيو سمورو.
رڳو عمل ئي ڪري ٿو ڪٿ ۽ لڳائي ڪاٿو ٿو شخصيتن جو،
انهيءَ جي اڳيان اُتم نه آهي، هجي جي ڪارو کڻي يا ڀورو.
سڪت سموري لڳائي پنهنجي مسين پڳا هون قبول پئي شل،
وڃي رهيو آ رڳن ۾ باقي پساهُ پنهنجو به پورو سورو.
انهيءَ ڏي گھوريو سڀن ستارن انبر منجھان آهه رات جاڳي،
ستل چاندنيءَ ۾ جا ولھه تي، چڳن ۾ ڏٽيل چندن جو چورو.
اسان جي وس هو ڦُٽائي گل ڦل سندر بنائي ڇڏيون ها ان کي،
مگر هي ڌرتي، هٿن مان نڪري، صفا ئي بنجي وئي آ کورو.
امن ۽ سُک جو کڻي فريضو، جھد ۾ ڪي ئي ڪٽيون حياتيون،
انيڪ جنهن لئه شهيد ڀي ٿيا تڏهن به رهجي ويو اڌورو.
ائين ته موهت اوهان تي پوپٽ اوهان جي رس لئه تڪن پيا ڀئونرا،
ڏِٺوَ ڇا هن جا جو هٿ ڪُومل، تڏهن ولين مان ڇڻيؤ انگورو.
سڄي رتوڇاڻ ٿي آ ڌرتي اڃا اُجھي ناهه اڃ جنهن جي،
اوهان جو ڪيسين هي راڄ رهندو، سچي ٻڌائي ڇڏيو ڪلورو.