دير ٿي ته به ڇا هه پو جي گس هٿن مان ناهه ويو،
ان تڪڙ کي ڇا ڪبو، جنهن دورِ مَنزل کان ڪيو.
ٻول هڪ تي گھول سِر کي، پاڻ ڄاتو آ ڪرڻ،
مون نه سو اڄ ڀي وساريو،ڪن اندر جو تو چيو.
ٽيٽ اک سان هو نهاري، موڪلائڻ تو سندو،
پاڻ کي سو، ڇيت وانگي، من اندر هُرَندو رهيو.
تيز آيو واءُ گھر ۾ ياد جون پرچيون کنيو،
موٽندي ٻَئي زور سان ويو تاڪ در جا هو ڏَيو.
پاري کي آرام نه آ جيئن پاڻ ۾ ڦٿڪي پيَو،
تيئن آپي ۾ نه من آ تاب تنهنجي جو تَيو.
چنڊ اڻٽيهينءَ اندر جيئن، تيئن اکيون ڳولي ٿڪيون،
تون هليو ويندين ائين، هِينئڙو مڃي ڪيئن اَڻَ چَيو.
تنهنجي آمد جوٻڌي، ڪيئن روڪيان من رقص کان،
پنهنجي وس ۾، تون ئي چئه ڦولار ۾ ٿئي ڪئن مَيو.
چُڻڪندو رهيو اندر چِتَ،ڪونج جي جيئن روهه آ،
رات جي پوئين پهر ۾ پَورُ تنهنجو تئن پَيو.
حسرتون ويڙهي ويس جڏهين چڪوري هو ڏِٺو،
وِيرَ رستي سمنڊ پئي پيو چاندِنيءَ_ مڌُ اَڻَ مَيو.