مينهوڳيءَ ۾ در کڙڪايو وَر وَر ڪنهن ته اويرو آهي،
آءٌ ڏسان ٿو واءَ جو جھوٽو، آيو ٻيو هي ڀيرو آهي.
سرو ڀريل آ سار اندر ڀي يار توهان جي اهڙو ڪو،
ياد اچڻ سان پنهنجو ٿي ويو خيال به کيرو ويرو آهي.
تنهنجي من آڳنڌ تي آهي آ دابن جو اوج وڏو ڪو،
ان تي پهچي ڪيئن ڀلا جو منڙو ميرو سيرو آهي.
دل جي تڙپ وڌي ويندي آ دلڙي ڏسندي آهي جڏهين،
تنهنجي چاهَتَ _ چوکنڊ هيٺان ايندو ايرو غيرو آهي.
بُرقعي مان کسڪي ۽ تنهنجو مکڙو ٻاهر نڪتو ايِئن،
جھڙ مان نڪتو سج چٽو ڄڻ جنهن جو تاب تکيرو آهي .
چوڏهينءَ جو چنڊ چٽو نه آ ڇا، اصل حقيقت منجھه ائين ئي،
بلڪل اڳ جيان آهه چٽو، گھنگھور گھٽا جو گھيرو آهي.
ڳولا ان جي ڪهڙي جنهن کان ويڇو تِر جو ناهي ڪوئي،
پر جي نيڪ نظر سان ڏسبو دل ۾ ان جو ديرو آهي.
تارا تارن کي اٽڪايو ان ڏي ڏسندي پاڻ ۾ ڀڻڪيا،
مينهن اوڪاڻڻ کان پوءِ هو ڏس ڪيڏو اُڀ اڇيرو آهي.
پکي بچايو ڌڪ لڳڻ سان جيڪو گھايل ٿي پيو آهي،
جان مٿان جو ڏکي اچي ويس جلندي پوءِ به جيئرو آهي.
توڙي پَرَ اٿس ويا ڪٽجي سنڌ اُڏامي ڪين سگھي ٿي،
پوءِ به همت جياري ويندي، ساهس لاءِ سويرو آهي.