سڪ ساڻ اچي ٿي ساڻِي _
او شال جواني ماڻِين!
اَڻَ کُٽُ پِيلا گُلَ سَرِنهن جا، جنهن سان جھومِي اٿيا کيٽ،
تن تي چٽ تلوريءَ جا ڪي چانڊوڪيءَ ۾ چٽيا چيٽ،
مَڌُ اچي پِيءُ ماڪُن هاڻي _
او شال جواني ماڻين!
واٽ وهائوءَ آهه وتي جا تنهن جي ٿيندي پرهه پڄاڻي،
پولارن ۾ گلڙن جيِ آ ساري سُتل خوشبوءِ ساڻي،
رُس نه رسي جيئن رات جي راڻي _
او شال جواني ماڻين!
مکڙيون ڏين ٿيون جنم گلن کي، ماڪ چمين نيشاني،
هوا لڏائي لام وڻن جي لوڏي پينگھا جاني !
ڇپر وِٿِيُنِ چانڊوڪِي ڇاڻي _
او شال جواني ماڻين!
آرس ڀڃندي ٽار وڻن جا هير پئي جھولائي،
وڻ تي ويٺل پکي انبر جي سُر سان سُر ملائي،
پٿر ڪري جو پاڻي _
او شال جواني ماڻين!
سورجَ _گُلَ ۾ ساهه پئي جيئن، اوشا ديويءَ آئي،
منهنجي من کي تنهنجي مٺڙا تيئن پئي ياد ستائي،
اڄ به نه ٿئي ايئن پريت پُڄاڻي _
او شال جواني ماڻين!
پوءِ به سُڪِي ۽ ماڪ ڇڏي وئي پنهنجا پيرا ڌنڌ ۾،
رات بنا جيئن رات جي راڻي آءٌ توهان رِيءَ پنڌ ۾،
کامي آهيءَ دلڙي کاڻي _
او شال جواني ماڻين!
وهي ملڻ ريءَ وهي وئي جي پنهنجو پلھءُ ڇڏائي،
ڪهڙي ڪَل آ پوءِ اسان جي ڳائي ڪو به نه ڳائي،
اسان پڄاڻا پريم ڪهاڻي،
او شال جواني ماڻين!