توهان جي ئي اچڻ سان سج، توهان سان چنڊ ۽ تارا،
توهان ريءَ ڪئين دنيا هوندي ۽ هوندا ڪئين اسان پارا.
نه جي آگم مندن ۾ ٿيا، ته پوءِ مِينهَنِ سندي موسم،
وسائي مينهن ڪئين سگھندي، پُڇَنِ چوسُولُ ۽ چارا.
نه ٿي ساوڪ پٽن تي جي، ته نچندا مور ڪئين آخر؟
ڊڪي ڪا ڊيل تن سامهون، ڪندي ڪئين چاڳ ۽ چارا.
نه ڪا ڍولڪ نه ڪا چَپڙي، نه ڪو موهن مَڌُرِتا سان،
ته پوءِ جھومي ملنگ ڇاتيِ، هڻن ڪي نينهن جا نعرا.
اسان جو عشق آتڻ ۾ بڻي پئي بحث جو موضوع،
اسان جا نيڻ لڙڪن سان، ڪجانءِ اُتِ پيش تاسارا.
ڀرم جيئن سونهن جو رهجي، امانت عشق جي ئيءَ سان،
اسان جي يار محبت کي، مڃيندا ڪي مڃڻ وارا.
علڻُ، آ سا، سندي سُرَ ۾، ڀري ويو سونهن سانڀرجي،
نچن ڪي-نرتڪيون تنهن سان ڪري آلاپ ۾ آرا.
اڃا ڍولڪ مٿي هٿڙا، هنيان عارب هئا مس ئي،
ته واڪا واءَ مان اُڀِريا، وڃو گڏجي برهه وارا.
ويو چارو گھڙي سرمد، ڪڍڻ ريءَ ڪاڻ ٻئي ڪنهن جي،
انهن ئي مست ماڻهن ها سجايا عشق اوتارا.