ڇڏيو جن جيءُ گرمائي اڱڻ ساڳيا اُهي ناهن،
انهن ريءَ هي گھٽيون ۽ گس، ڪري هُرُکُرُ هنئون کائن.
امن جا نيڻ ڳيرا ويا اڏامي دور ديسن تي،
پِرِههَ جا پار هوندا هئا ته ڳُٽُ ڳُٽُ هي ڪيو ڳائن.
جلن ٿا جيءَ جا جذبا اڏامي خاڪ يادن جي،
بَڻيِ ماتمڪدا لمحا اسان جو چين ٿا چائن.
رئڻ جو ڪو سبب باقي، سُجھي ٿو ڪين ڪي تَنِ کي،
اسان جا نيڻ سودائي جڏهن تو کي نه ٿا پائن.
عجب عادت آ لڙڪن جي ٻُڌڻ آمد پرينءَ جي سان،
وهي نيڻن جي پِڇڙِيُنِ جي وِٿِيِنُ مان ڄڻ ته واجھائن.
ملھارن جيان آ مَهَڪِيلُ مُک جھين جي سڪ سالن کان،
وري آگم بڻي مند جا اوهان جا نيڻ ٻئي گھائن.
نه ڪو سيِنگار واري بيت سان ڀيٽي تنين سگھجي،
جنين جي ڀيٽ ڪا ناهي نه ٿو ڄاڻان الئه ڇا هن!؟
رڳو آ ڪيفيت طاري، سمورو ذهن سوگھو آ،
ڪڏهن ڄڻ ڪو نه ٿا ڀانئن، ڪڏهن ڪيڏو ته ٿا ڀانئن.