ڏسو مرڪ ڄڻ پئي آ ٽانگر ٽڙي،
ٿئي گل جئين ڪا ئي مکڙي کڙي.
پري کان جو چادر ٿي اوڙهيو اچي،
لڳي چنڊ هڻي آ ڇڏي ڄڻ پِڙيِ.
سڄو جسم جرڪيس ابرڪ جيان،
لڪائي نه پاڻي ٿي پِئندي نڙِي.
اسان جو انهي سان رويو ائين،
هڻي دم نه شهباز سان جئن چڙِي.
اهو معجزو آ مِهر جو سڄو،
جو کِڙندڙُ به ڦر تي پوي ٿي مِڙيِ.
تڏهن سي ٿيون گھوري ۽ مون ڏي تَڪِن،
جڏهن ڳالھه تنهنجي پوي ٿي ڇِڙيِ.
وسامي ويس جو اچانڪ ڏٺم،
گھڙي ساڻ پنهنجي ئي گھر ۾ گھڙِي.
وري هيل ساوَڻُ وڏي وَسَ ڪندو،
ڇَپَرَ کي ڇَمَرَ کان سَٻَرَ ڏي ڪِڙِي.
چون ٿا اُهو پيار ٽُٽَندو نه پوءِ،
جڏهن ڪنهن سان ٺهبو وري آ وِڙهِي.