جِئين ڪاٺ چيري ۽ ڏاري ڇڏيُئي،
ائين يار مون کي به ماري ڇڏيئي .
ڪري ڪار پاڻي جِئين لوڻ سان،
تِئين ماس سارو ئي ڳاري ڇڏيئي.
پَٽي جيئن ميٽي ۽ ميسارجي،
ذهنَ مان اِئين نانءُ واري ڇڏيئي.
ڪٿان جو رهيو ناهه جيون هي هاڻي،
ائين زندگي ڄڻ ته کاري ڇڏيئي.
نگاهون ملائي ۽ کيڪار سان،
ڏئي ٽول ٻارن جان ٽاري ڇَڏِيُئيِ.
وڳا ويس پائي پٻن تي هلي،
ڪري بتُ اسان کي بيهاري ڇڏيئي.
ڏنو ڄڻ ته موکيءَ مٽن مان ڀري،
نگاهن منجھان پيگ پياري ڇڏيئي .
مڳي ڏئي جوانيءَ سندو مڌ ويو،
کڻي نيڻ جئن ئي نهاري ڇڏيئي.
اسان کي ڇڏئي سال ٿيا، پوءِ ڇو؟
اٿي جئن ويس، پيگ هاري ڇڏيئي.