ديس مالھا موتِيُنِ جي
ديس منهنجو هن دنيا جي سونهن ۽ سينگار آ،
ڄڻ ته مالھا موتين جي يا گلن جو هار آ !
چنڊ جي چانڊاڻ ۾ سرگوشيون ڪن پيا ڪنول،
هير جن جو منهن ڌوئي ٿي ماڪ سان بنجي ڀنل،
رات ڪينجھر جي مٿان ليٽي پئي آهي ٿڪل،
جنهن سندو سپنو سڄو سنسار آ،
ڄڻ ته مالھا موتين جي يا گلن جو هار آ !
پرهه ويلي هي پکين چهڪا به ڄڻ ڪو راڳ آ،
پيار جو جنهن ۾ سنيهو، محبتن جو ماڳ آ،
چئو ڏِسا جنهن ۾ چَتُونءَ جو صاف پڌرو چاڳ آ،
پاڻ ۾ ڪيڏو پکين جو پيار آ،
ڄڻ ته مالھا موتين جي يا گلن جو هار آ!
مهڪندڙ موسم جي ٻولي هي لڳن مکڙِيون پيون،
جي وري جھٽ پلڪ ۾ ئي ٿي اجھو گلڙا ويون،
هار ٽارين جي هٿن ۾، پير اکڙين کي ڪيون،
ٿيون وڃن جو وِرِهَه جو وهنوار آ،
ڄڻ ته مالھا موتين جي يا گلن جو هار آ!
ٻي ته ٿڌ ڪاٿي به ناهي، آ ٿڌن ساهن اندر،
هونءَ ته آ ماحول مهڪيل ٿڌ نه ان ۾ آهه پر،
پاڻ کي ڇو خيال ان جو آهه رڳو پهچڻ جي ڍَرَ،
هو ڇپر ۽ هوت هيئنڙي ٺار آ،
ڄڻ ته مالھا موتين جي يا گلن جو هار آ!