ڏونگرن جا ڏاڍ ڪيسين هي ڏکيون سهنديون پيون،
پوءِ به گھرِجائون فقط هون، وندر واڪينديون ويون.
سوڪ سنڌوءَ جي بنائيندي هئي منظر عجيب،
ٻيٽ تي جھومن چَها، ڪپ تي لھن لائون ليون.
ناوَ پٺتان ناوَ خيالن جي اچي سوچون کنيون،
ذهن جي ساحل مٿان لنگر پيون ڪن نت نيون.
اڌ ڪُٺل ڪو جيءُ جئين جيئي نه ڪو ئي ٿو مري،
اڄ جو ماڻهو ايئن ٿو ڀوڳي، ڀوڳنائون اڻ ميون.
اڄ به منهنجي جيئڻ جو ڪارڻ وڃي آهن بچيون،
جي تکيون توڙي مٺيون تو منهن مقابل ٿِي چيون.
چنگ چڙن چونگار پنهنجي ڌار سان پئي گونججي،
مال موٽي ويو ڇڏي آ گس مٿان رائو، ريون.
ويل هر ڪنهن چوچڙيون يادن سنديون ساڙين ٿيون،
ڇو ڪمهلو ائين هليو وئين ڏيل تي هي ڏنڀ ڏيون.
ڇا ته ميخون محبتن جون مرڪندي پنهنجي هٿان،
ڪين نڪرن ٿيون ڪهين کان جي هنئين ۾ تو هنيون.
ڇو ته مهڻن جو ملڻ، دستور آهي پيار ۾،
تنهنڪري طعنن سنديون کلندي وتان کاريون کنيون.
منهن منجھان ويئي اڏامي مرڪ، ڳل پيلا ڪري،
چيڙهه ۾ ٿيون چِڪَ چَڳُون ۽ رت وَيُون چوسي ڄيون.
ديس جي آ عشق جو جن تئهُ چکيو هڪڙو دفعو،
ڇا ڪندي ٻي باهه تن کي تاب تنهنجي جي تيون.