اسان ڏي هلي تون اچين اوءِ جي،
ته ڇو روز جاڳي پيو روئجي.
ٻِٽِي سونهن ان جي ٿي نکري تڏهن،
مڻيو هار ۾ ٿو جڏهن پوئجي.
جي چاهين ته پنهنجي وَلر سان اُڏي،
ته پوءِ ڇو پکيءَ جي کنڀن کوئجي.
گھرين خير پنهنجي جي ريشم سندو،
کٿي ڪين ٻئي ڪنهن سندي لوئجي.
غلاميءَ ۾ جيئي اِئين آدمي،
ڪلھن لاش پنهنجو جِئين ڍوئجي.
حياتيءَ نه آئين ته ڇا ايڇپو،
اچي تون پڳين مون مٿان پوءِ جي.
ڏني ۽ وتي داغ پيا ڌوپجن،
دلين داغ مورئون نه ٿو ڌوئجي.
اسان کي توهان آ ڪيو ايئن صفا،
ڇڙي جيئن ٿو سارين ڪڻو سوئجي.