نظم
ساهه جيان نڪري وئين موٽين نه ٿو،
درد تازو هي اڄوڪو ٿو سڏئي،
ڪور ڪارونجھر مٿان سڏڪو ته ٻڌ،
مور جو هر ڪو ٽهوڪو ٿو سڏئي !
ڪونڀٽن واڪا ڪيا پر ڪو ورين،
رات پوئين ۾ فضا روئي ڏنو،
نيڻ سپنن ساڻ ئي اُ لجھيا رهيا،
ڀنڀرڪي ۾ ماڪ سان ٿر بر ڀِنو!
چنڊ ۾ ڳوليم گھڻو پر ڪو نه هُئين،
سڀ ستارا ميڙ ٿي تو لئه تڪن،
پير تنهنجا چنڊ ڪَتيِ گڏجي چُمَنِ،
ڇانوُ خاطر،وڻ گلن سان گسَ ڍڪن!
هيءَ چمپا گل ڄڻ چمڻ لئه چپ کڄن،
رات جي راڻيءَ سندي خوشبوءِ ندي،
ٻڌ ڪَتيءَ جي ڇير جا گھنگھرو وڄن،
سانت جھمريون پئي هڻي ٿي سڪ وَندِي!
تو چيو هو ساڻ توسان آهيان،
اڄ به سُوٽُون سُورَ جُون چُڀنديون رهيون،
موٽ محبت واسطي منهنجا پرين !
سڀ پَوَنِ ٿيون ياد جيڪي تو ڪيون .
واعدو پنهنجو پروڪو ٿو سڏئي !
مور جو هر ڪو ٽهوڪو ٿو سڏئي!